Сега и официјално во САД стапуваат на сила царините од 25 отсто за челик и 10 отсто за алуминиум од Европската Унија. Како што и се очекуваше, Доналд Трамп не попушти под притисокот од Европската унија, Министерство за одбрана и производителите на автомобили.
Освен големите наслови во американскиот печат за заштита на домашните работни места, администрацијата на Трамп очекува уште еден ефект. Таа ја гледа оваа тактика така што, дека може да ги малтретира сите оние кои ги смета за послаби. Доналд Трамп е добро познат по своите закани и испади на гнев. Но, овој поедноставен пристап буквално ја неутрализираше децениската тесна соработка и станува дел од стандардната официјална процедура во Вашингтон.
Европејците вријат од бес и повикуваат на реципрочни мерки за воведување на посебни тарифи на некои типични американски производи, како што се вискито и Харли-Дејвидсон моторите или фармерките. Но, она што е изгубено во сите оние твитови, повици и жалби е фактот дека САД има право да бараат нови форми на светската трговија, дури и ако тие се обвиткани во агендата на “националната безбедност”.
Во исто време, треба да се има на ум дека дерегулацијата е еден од основните постулати на Трамповиот план. Даночните реформи и укинувањето на многу финансиски регулативи на домашниот пазар се примери за таква политика. Кога станува збор за меѓународната трговија, администрацијата на Трамп го проверува секој детал.
Но, ако ги оставиме настрана националните интереси, вистинските добитници или жртви на оваа тарифна рамка можат да бидат само претприемачите. Пред одлуката да се воведат специјални царини за европските партнери, американските компании се пожалија дека тоа е високо-ризична покер игра.
Ако постои нешто во светот што бизнис-заедницата го мрази, тогаш тоа се даноци и несигурност. И непредвидливоста е убиец на расположението кај бизнисмените. Ненадејните промени во светот на глобално поврзани синџири на снабдување се едноставно шок што компаниите ги тера на поскапи заобиколувања. Ако го додадеме на ова и зголемувањето на цената на капиталот, добиваме лоши деловни резултати. И повисоките трошоци природно ќе се пренесат на грбот на потрошувачите ширум светот.
Една нова студија на германскиот Центар за меѓународна економија во Институтот IFO, навистина ја потврдува оваа нееднаквост, кога станува збор за обвиненијата и доаѓа до заклучок дека просечните американски давачки за увоз се пониски од оние во Европската унија.
Европејците сега сакаат да се воведе дополнителни ограничувања и освен тоа планираат тужба против Америка пред Светската трговска организација (СТО). Ова ја прави Америка се по тврдоглава.
На крајот, навистина не игра улога во тоа дали законите на Вашингтон се легални или не. Кина е во состојба лесно да го пополни јазот, исто како што тоа го правеше во Иран.
Она што е уште поважно е лошиот вкус во устата и долготрајниот ефект на произволна дипломатија. Двете страни на преговарачка маса треба да донесат реални очекувања и челични нерви, затоа што свет без бизнис партнери и сојузници на кои можат да се потпрат е многу тажно место.
