Критичарите на глобалната монетарна политика често се расправаат дали сегашното ниво на каматните стапки не е вештачки ниско. Едноставна медицинска аналогија може да помогне да се разбере колку е погрешно нивното размислување, коментира „BloombergView“.
Замислете млада жена, дијагностицирана со дијабетес тип 1, при што телото не успева да произведе инсулин, потребен за да го обработи шеќерот. Животот и се менува целосно. Таа треба постојано да го следи нивото на шеќерот во крвта, да ја прилагодува исхрана и да зема инсулин преку инјекции, инаку ќе умре.
Многу набљудувачи може да изјават дека земањето на инсулин е „вештачки“, бидејќи обично човек нема потреба од него, за да преживее и дека таа добро се справувала и без него во минатото. Тие дури и може да изјават дека треба да се превземат едноставни навики во исхраната и да се храни редовно и здраво во ист момент секој ден, наместо да се базира земањето на инсулин при постојано мерење на нивото на шеќерот во крвта.
За среќа, нема такви надворешни набљудувачи во светот на медицината. Лекарите и пациентите следат курсеви на третман, кои се менуваат според потребите, за да се постигнат саканите резултати. Нема барања меѓу законодавците, учесниците на финансиските пазари и научниците за елиминација на „вештачките“ нивоа или варијации на рецепти на инсулин.
Тие што донесуваат одлуки за монетарната политика не се такви среќници.
Друга болест – постојаното слабо пребарување на стоки и слуги, ја измачува светската економија. Креаторите на монетарната политика треба да имаат користат од ниските каматни стапки – нивната верзија на инсулинот, барем за да ги контролираат симптомите. И сепак тие постојано се бркаат од оние кои сакаат од нив да престанат со лекувањето или да го управуваат по нездрави контролирани начини, на пример преку примена на механички правила наместо преку следење на податоците и нивно користење за обликување на позицијата.
За жал, многу централни банкари се пркосат на овој притисок. Во САД, ФЕД планира да продолжи со затегнувањето на монетарната политика, која започна во средината на 2013-та година. Главната нејзина цел е постепено да се елиминира употребата на „готовински инсулин“, иако симптомите од ниските цени и ниската невработеност, не слабеат.
Аналогијата со инсулинот не е перфектна поради две многу специфични причини. Прво, дијабетес тип 1 е хроничен додека има причини за надеж (макар и да не се сигурни) дека економските сили ќе го елиминираат синдромот на слабото општо пребарување, како во овој случај долгото лекување нема да биде потребно. Второ, нема познат третман за дијабетес тип 1, додека владите имаат повеќе алатки за да го излечат несоодветното пребарување – вклучувајќи ги инвестициите во образованието и инфраструктурата, ако одлучат да ги користат.
Збунувачки и исклучително загрижувачки е дека креаторите на фискалните политики не прават што можат за да ја излекуваат болеста на глобалната економија. Но принудувањето на централните банкари да го запрат лекувањето и на симптомите ќе биде ужасна грешка.
