Поминаа две и пол години од почетокот на руската сеопфатна инвазија на Украина, а САД и Западот сè уште се држат до својата стратегија за ставање крај на војната, која се состои во наметнување толку многу санкции кон Владимир Путин што војната станува финансиски неодржлива.
Сепак, тактиката на воведување санкции кон Русија и внимателно обезбедување воена помош за Украина за да се спречи ескалација почива на целосно лажна претпоставка дека Путин може да го промени своето мислење, пишува аналитичарот, поранешен вработен во ЦИА и експерт за Русија, Питер Шредер, пренесува Јутарњи лист.
Има многу докази дека Путин едноставно не може да се разубеди. За него од стратешко значење е да се спречи Украина да стане бастион што Западот може да го искористи за да и се заканува на Русија, а таа задача ја сфаќа многу лично. Затоа, секој обид да се натера да се премисли е залуден напор кој само троши ресурси и животи.
На Западот и Киев им останува само една опција за прифатлив крај на војната: чекање.
Доколку одлучат да го прифатат тој пристап, САД би помогнале да се одржи линијата во Украина и да продолжат санкциите против Русија додека Путин не умре или на друг начин не ја напушти функцијата.
Само тогаш ќе има шанса за траен мир во Украина.
Започнувањето на војна беше избор на Путин бидејќи во тоа време немаше вистинска и непосредна безбедносна закана за Русија. И Вилијам Брнс, директорот на ЦИА, и Ерик Грин, тогаш висок директор на Советот за национална безбедност за Русија, забележаа дека другите руски функционери се чини дека не биле свесни за одлуката на Путин.
Дури и некои кои присуствуваа на состанокот на Путин со највисоките безбедносни функционери пред инвазијата беа изненадени. Во телевизискиот пренос се виде дека ниту учесниците на средбата не знаат што да кажат.
Руските елити на крајот застанаа зад Путин, но пред февруари 2022 година многу малку ја поддржаа војната.
Бидејќи тој ја започна по сопствен избор, Путин има моќ да ја запре војната. Откако Украина се покажа како тврд орев, тој можеше да одлучи да ги намали загубите. За Русија војната не е од егзистенцијално значење, иако Путин така ја опишува. Повлекувањето на руските сили од Украина нема да го загрози постоењето на руската држава, а веројатно нема да го загрози ниту нејзиното владеење. Путин успешно ги елиминираше сите предизвикувачи и потенцијални наследници. Двајцата кои беа најблиску да го предизвикаат – опозицискиот лидер Алексеј Навални и бунтовникот Евгениј Пригожин – сега се мртви.
Со децении, Кремљ вешто ги обликуваше домашните наративи за да го поддржи Путин. Така тој лесно може да прогласи победа во Украина и да започне пропагандна кампања за да го оправда својот пресврт.
Но, дури и ако Путин може да ја запре војната, дали некогаш би бил подготвен да го стори тоа?
Американските креатори на политиката мислат дека бидејќи веруваат дека со доволен притисок, Путин би можел да биде принуден да ги повлече војниците од Украина или барем да преговара за прекин на огнот.
Со надеж дека ќе го сменат мислењето на рускиот претседател, Вашингтон и неговите сојузници воведоа огромни економски санкции кон Русија, ѝ обезбедија на Украина воена опрема и разузнавачка поддршка и ја изолираа Москва на глобалната сцена.
Сржта на оваа одлука е верувањето дека Путин во основа е опортунист кој се обидува да оди напред кога ќе открие слабост, но кога ќе наиде на сила, тој се повлекува.
Затоа, нападот на Путин врз Украина беше поттикнат и од неговите империјални амбиции и од перцепцијата за слабоста на Западот и Украина. Според зборовите на претседателот Џо Бајден, Путин „копнее по земја и моќ“ и очекуваше дека откако руските сили ја нападнаа Украина, „НАТО ќе се распадне и ќе се подели“.
Ако навистина беше така, тогаш противотров може да биде да покаже сила и издржливост и да ги зголеми трошоците за војната до тој степен што Путин заклучи дека неговиот опортунизам не вреди.
Но, Путин најверојатно не е опортунист, барем не кога станува збор за Украина. Неговите најпознати меѓународни потези не беа опортунистички трикови, туку превентивни напори да се спречат забележаните загуби или да се одмазди на согледаните провокации.
Воената акција на Русија во Грузија во 2008 година беше одговор на нападот на таа земја врз сепаратистичкиот регион Јужна Осетија и обид да се избегне губење на контролата врз територијата што може да биде клучна за спречување на интеграцијата на Грузија со Западот.
Кога Путин го зазеде Крим во 2014 година, тој беше загрижен за губење на руската поморска база таму. Кога интервенираше во Сирија во 2015 година, беше загрижен за соборувањето на Башар ал Асад, лидерот пријател на Русија. И кога се вмеша во американските претседателски избори во 2016 година, тој го стори тоа затоа што сметаше дека САД ја поткопуваат неговата позиција критикувајќи ги изборите во Русија во 2011-12 година и обелоденувањето на Панамските документи за тајните финансиски зделки на неговите пријатели во пролетта 2016 година.
Но, ако Путин во Украина е навистина мотивиран од опортунизам, како да се објасни неговиот крајно неопортунистички пристап кон Украина од 2014 до 2021 година? Откако Русија го зазеде Крим во март и април 2014 година, украинската влада беше во неред. Но, наместо да се обиде агресивно да заземе дополнителна територија, Путин одлучи да започне мал бунт во источна Украина, чија цел е да ги ограничат преговорите и опциите за надворешната политика на Киев.
Откако руските сили ги поразија украинските сили во градот Иловаиск во септември 2014 година, Москва веројатно можеше да напредува понатаму долж брегот на Азовското Море, но Путин наместо тоа се одлучи за политичко решение и се согласи со протоколот од Минск.
Фактот што оваа војна толку многу отстапува од вообичаената пресметка на Путин сугерира дека тој донел стратешка одлука за Украина од која не отстапува.
Одлуката да се испрати најголемиот дел од руската армија во Украина во февруари 2022 година, а потоа и да се мобилизираат дополнителни сили откако првичниот напад не успеа, покажува дека тој смета дека војната е премногу важна за да не успее.
И покрај цената на инвазијата, Путин веројатно мисли дека цената на неактивноста би била поголема, односно дека Украина, која е блиска до Западот, може да послужи како отскочна даска за разни „обоени револуции“ против самата Русија. Поради ова, притисокот од Западот веројатно нема да биде доволен за да го натера да се премисли и да ја заврши војната под услови прифатливи за Киев и Вашингтон.
Војната може да заврши само на еден од двата начина: или затоа што Русија не може да ја продолжи својата кампања или затоа што Путин повеќе не е на власт.
Постигнувањето на првиот исход е нереално бидејќи Путин е способен да ја продолжи војната со вбризгување на нови војници и ресурси во борбата. Поразот на Путин на теренот во Украина би барал огромно зголемување на муницијата, но дури во 2025 година САД ќе почнат да го зголемуваат производството на неопходните артилериски гранати, па дури и тоа зголемување нема да биде доволно за да се исполнат барањата на бојното поле на Украина.
Покрај тоа, Украина, исто така, ќе мора да продолжи да испраќа војници во битка, и додека Западот може да им помогне да ги обучи, западните земји не сакаат да ги ангажираат своите трупи.
Поради сето ова, поверојатен е вториот начин да се стави крај на војната: заминувањето на Путин од Кремљ.
Но, како да се направи тоа? Во изминатите децении Вашингтон не покажа дека е способен да манипулира со руската политика. Уште повеќе, иако Путин веројатно веќе мисли дека САД сакаат да го соборат од власта, кога ќе почне да забележува напори во таа насока, може да прогласи за ескалација и да ги интензивира напорите за сеење хаос во американското општество.
Затоа е најдобро Вашингтон да игра долгорочно и да чека Путин да си замине. Можно е доброволно да поднесе оставка или да биде избркан; она што е сигурно е дека во одреден момент ќе умре. Само кога тој повеќе не е на власт може да започне вистинската работа за трајно решавање на војната во Украина.
Дотогаш, Вашингтон треба да се фокусира на помагање на Украина да спречи понатамошен руски воен напредок. Санкциите против Русија исто така треба да продолжат, но не се очекува да имаат голем ефект. Имено, нивната вистинска цел е да испратат порака до американските сојузници и да се подготват за постпутинска Русија, а притоа да избегнуваат критики дома.
