Тоа се случи на 24 февруари 2022 година, околу пет часот наутро. Украинците предупредија, дури и некои западни аналитичари, но поголемиот дел од светот не веруваше. Невозможно беше да има голема војна во Европа во 21 век, мислеа многумина. А потоа прес-службата на Кремљ објави видео кое трае два часа и е полно со дискусии за историја и факти. За само неколку минути протече единствената важна информација – Русија ја нападна Украина. Оттогаш, сите очи на светот се вперени во земјата, која 365 дена се спротивставува на далеку помоќниот непријател.
„Демилитаризација“ и „деназификација“ – ова беа главните аргументи на Владимир Путин кога најави почеток на „специјална воена операција“, во превод – војна.
Целите на Русија се променија во текот на изминатата година, но Кремљ се задржа на првобитните две, иако никогаш не беше објаснето што навистина значат.
Недолго по говорот на Путин, Украина беше нападната од неколку правци. На изненадување на многумина, руската армија пристигна пред портите на самиот Киев, преку територијата на Белорусија.
Набрзо настана хаос, како на теренот во Украина, така и на информациското поле во остатокот од светот. Русите ја нападнаа Украина преку Донбас, Црното Море, Белорусија и самата Русија.
Неколку градови беа директно погодени од армијата, додека речиси целата земја беше гранатирана од различни правци.
Како всушност било, дознавме неколку месеци подоцна, кога беше објавен транскриптот од разговорот меѓу украинскиот претседател Володимир Зеленски и неговиот француски колега Емануел Макрон.
„Емануел, почна“, рече Зеленски.
„Војна?“, праша неговиот француски колега.
„Да, целосна инвазија. Целата земја. Не напаѓаат од сите страни“.
„Значи, целосна инвазија.
„Да!“, повтори Зеленски уште еднаш.
А овие неколку реченици и прашањата на Макрон ја содржат сржта на она што целиот свет го мислеше во тоа време – дали е тоа можно?
И колку што е можно. Од тој ден се случија многу крвави битки кои веројатно никогаш нема да ги заборавиме.
Иако многумина мислеа поинаку и се подготвуваа за брз блицкриг и предавање на Украина (особено Путин), се случи спротивното. Украинците решија да не се предадат по никоја цена, а така е и до ден денес.
Во првите денови од војната, Русите речиси стигнаа до Киев, но брзо се вратија во Белорусија, од каде влегоа во Украина. Така, нападот на главниот град на Украина беше одбиен, а војната се засноваше на три други фронта – североисточен, источен и јужен.
Киев повеќе не беше отворен, но продолжија жестоките битки на југот и на истокот на Украина. Неколку милиони Украинци ги напуштија своите домови и избегаа во различни земји. Добија престој и работа во Европската унија, но сите се уште се надеваат дека ќе се вратат во својата земја.
Во следните месеци се случи она што Путин никогаш не го посакуваше – Западот се обедини и застана зад Украина. Помошта пристигнуваше постојано, а кон Русија беа воведени девет пакети санкции.
И покрај тоа, во Украина постојано се случуваа потресни сцени. Русите гаѓаа цивилни објекти, убивајќи илјадници луѓе.
Веројатно најнезаборавните моменти се случија во Мариопол – градот кој можеби најмногу настрада. Сè уште е под окупација, како и Запорожје.
Сепак, на изненадување на многумина, Херсон и Харков беа повторно освоени од Украинците по контраофанзивата која ги шокираше сите, а беше подготвувана неколку месеци.
