Дејан Јовановски, млад човек од Куманово, со тешко срце и со солзи во очите го напуштил својот роден град.
Со само еден куфер, последните заштедени пари и со срце полно со надеж, тргнал кон Италија – земјата за која верувал дека ќе му даде шанса за подобар живот. Но, како што ќе открие подоцна, реалноста била многу постудена од ноќта кога заминал.
„Не можев повеќе да гледам како животот ми минува, а јас тапкам во место. Овде немаше шанса за мене. Работев по 12 часа дневно за плата што не ми стигнуваше ни за нормален оброк. Гледав како другарите се иселуваат еден по еден, а јас останував, надевајќи се дека нешто ќе се промени. Но, ништо не се промени. Па морав да го направам најтешкиот чекор во мојот живот“, вели Дејан, кој денес живее во Милано.
Судир со реалноста
Кога авионот слетал во Италија, неговата возбуда брзо била заменета со страв. Ниту светлата на Милано, ниту раскошните продавници не можеле да му го одвлечат вниманието од суровата вистина – тој беше странец во туѓа земја, без вистински план, без познавање на јазикот и со малку пари во џебот.
„Првата вечер ја поминав на каучот кај еден познаник. Се обидов да заспијам, но не можев. Ми се вртеа слики од дома, од мајка ми која плачеше на аеродромот, од мојот татко кој само тивко климна со главата, како да знаеше дека нема да се вратам така брзо. Сакав да се вратам веднаш. Но, веќе беше доцна за назад“, раскажува Дејан со пригушен глас.
Пеколот на првата работа
Без многу избор, Дејан прифатил работа како мијач на садови во ресторан.
Таму научил што значи да се биде „гостинска рака“ – работел по 14 часа дневно, често без пауза, за минимална плата.
„Работев до исцрпеност, рацете ми беа постојано натопени во вода, дланките ми се сушеа и пукаа. Шефот постојано викаше на мене, а јас не разбирав сè што зборува. Понекогаш ми доаѓаше да фрлам сè и да заминам. Но, каде ќе заминам? Назад во Македонија, кај истата беда што ја оставив?“
Дури и кога добил прва плата, радоста траела кратко. Наемнината за малиот стан што го изнајмил со уште тројца мигранти од Балканот проголтала повеќе од половина од парите. Останатото отишло за храна и за месечен билет за јавен превоз.
Сам или никој?
Осаменоста била подеднакво тежок товар како и физичката работа.
„Навечер, кога ќе легнев, тишината стануваше неподнослива. Сакав да се јавам дома, но што ќе им кажев? Дека работам како роб? Дека ми фали нивниот глас? Не можев да дозволам да ми ја слушнат тагата, па им велев дека сум добро, дека полека се средувам. Ги лажев нив, а се лажев и себеси“.
И покрај тоа што во Италија заработува повеќе отколку во Македонија, Дејан вели дека сè уште не е среќен.
„Секогаш си странец, колку и да се трудиш. Тука сум само уште еден број во системот. Ако утре исчезнам, никој нема да праша каде сум. Во Македонија барем бев нечиј син, нечиј пријател, нечиј брат. Овде сум само работник, кој никогаш нема да биде прифатен како еден од нив“.
Сепак, и покрај сè, тој не размислува за враќање.
„Дури и да се вратам, што ќе правам? Сè што оставив таму е уште полошо сега. Останува само да продолжам да се борам. Ако не за мене, тогаш за оние што ќе дојдат после мене, за оние што ќе ја напуштат Македонија со истиот куфер со кој јас заминав. Истиот куфер, полн со надеж, која исчезнува со секој нов ден тука“.
Приказната на Дејан е само една од илјадниците кои секојдневно ја напуштаат татковината.
Некои успеваат, некои не. Но, сите се соочуваат со истата сурова реалност – дека животот во странство не е толку сјаен како што изгледа од далеку.
Б.З.М.
