Најавата на американскиот претседател Доналд Трамп за сеопфатни „реципрочни“ царини изгледаше како врв на ароганција. Ги налути неговите сојузници, му наштети на популарноста дома и предизвика таков хаос на финансиските пазари што сè изгледаше како да запре за неколку дена. Сепак, три месеци подоцна, како што се приближува рокот за компромис, Европа ризикува да го покаже својот синдром: неуспех да дејствува како една, пишува Лајонел Лорен.
Сè е поверојатно дека 27-члената Европска Унија (ЕУ), чија заедничка трговска политика е водена од Брисел, ќе се соочи со таканаречен „асиметричен“ договор. Нема да има укинување на сите царини наметнати или ветени од Трамп, вклучително и основната стапка, која се очекува да биде 10%. Ако е тоа случај, „голиот“ договор на Велика Британија – кој не успеа да ја укине сопствената фиксна стапка од 10% или 25% за челик и алуминиум – поставува еден вид преседан: неколку исклучоци, позитивна објава на социјалните медиуми и надеж дека Трамп ќе продолжи понатаму. Канада, исто така, постави преседан со повлекувањето на данокот за дигитални услуги врз технолошките компании откако САД го направија црвена линија во преговорите. Финансиските пазари гледаат причина за славење бидејќи се оформува пат кон деескалација.
Прашањето е дали и како ЕУ ќе возврати. Освен што ќе одговори на економскиот удар врз нејзиниот извоз од речиси 560 милијарди евра минатата година – од авиони „Airbus“ до автомобили „Volkswagen“ – ако не успее да го стори тоа, тоа би можело да биде сигнал дека притисокот на Вашингтон функционира. Минатата недела, сојузниците во НАТО се согласија да ја зголемат својата цел за повеќе од двојно зголемување на трошоците за одбрана на 5 проценти од бруто домашниот производ (од кои 1,5 проценти ќе одат во поврзана инфраструктура), решавајќи една од загриженостите на Трамп, а истовремено обезбедувајќи поголема продажба на оружје во САД. Сојузниците од Г-7, исто така, се чини дека понудија глобални даночни олеснувања за американските компании во замена за укинување на „данокот за одмазда“. ЕУ со месеци нуди и други работи, од купување повеќе американски увоз до соработка во врска со Кина. Затоа данската премиерка Мете Фредериксен предупреди дека наскоро може да дојде време за „одмазда во натура“.
Проблемот со одмаздата е што таа бара единство, особено ако идејата е да се оди подалеку од стоките кон услугите што ги обезбедуваат доминантните американски компании како „Alphabet“ или „Amazon.com“. И дури и ако Европската комисија (ЕК) заземе цврст став, комбинацијата од геополитички ризик и слаб економски раст обично не инспирира единство. Германскиот канцелар Фридрих Мерц сака да се фокусира на исполнување на возвишените ветувања за национална обнова, наместо да се заглави во трговска војна. Италијанската премиерка Џорџија Мелони можеби сака да го зачува односот со Трамп што беше прикажан на самитот на НАТО претходно во јуни. А земјите на исток, поблиску до војната во Украина, се повеќе фокусирани на пристап до американската тврда моќ.
И додека францускиот претседател Емануел Макрон ќе сака да игра херој, дури и неговата администрација може да ја види вредноста во фокусирањето на обезбедување заштита за сопствените индустрии, како што е воздухопловната индустрија. Шпанија, најновата цел на вербалните напади на Доналд Трамп, се чини дека е малку изолирана и не покажала многу солидарност. За време на сагата за Брегзит, често повторуваната мантра на Велика Британија беше „никаков договор е подобар од лош договор“. Денес, никој во Брисел не го кажува тоа. Таков е животот кога се соочувате со најблиското нешто што светот го има до суперсила. И кога зависноста од таа суперсила е длабока, од безбедноста до технологијата. ЕУ тешко дека е немоќна во трговијата, а со подлабока соработка со Јапонија и Канада, ќе има дополнителен поттик да склучува нови договори во други области. Што се однесува до САД, последниот наплив до целта би можел да произведе подобар резултат од оној што е на маса. Но, лекцијата за блокот, во секој случај, е дека треба да се справи со зависностите што помагаат надворешниот притисок да функционира. Ова ќе бара колективна акција: врз основа на одбранбената индустриска база што ја намалува фрагментацијата и ја зголемува иновацијата, врз пазарот на капитал што не успева да создаде и прошири нови компании и врз технолошките празнини што го прават разговорот за суверенитет неубедлив.
