Терминатор прикажува застрашувачко и дистописко идно сценарио во кое интелигентните машини се свртеа против луѓето.
Во времето кога Џејмс Камерон го снимаше Терминатор, кој беше во средината на 1980-тите, идејата дека машините и технологијата можат да станат интелигентни беше чиста научна фантастика. Во последните четири децении, технологијата радикално се подобри и го промени светот, носејќи ни неверојатен напредок, но и бројни потенцијални опасности.
Оние малку постарите, а можеби и некои од помладите, веројатно го гледале Терминаторот, кој ни прикажува прилично апокалиптична иднина и катастрофално сценарио што може да се случи доколку роботите и вештачката интелигенција се свртат против луѓето. И додека тоа е само научна фантастика и дистописки приказ на иднината што се надеваме дека никогаш нема да се оствари, Камерон мисли дека реалноста може да биде – уште полоша. Тој зборуваше за таква иднина на неодамнешниот состанок за роботика и вештачка интелигенција и нагласи дека општата вештачка интелигенција нема да доаѓа од програми што ќе ги финансираат и управуваат државите и владите, туку од технолошките гиганти кои моментално финансираат и ја развиваат оваа истражувачка програма која тежи повеќе милијарди долари.
А што би можело да се случи ако во одреден момент големите технолошки компании развијат општа вештачка интелигенција која е исто толку интелигентна, па дури и поинтелигентна од луѓето (Алтман веќе споменува суперинтелигенција која ќе биде многу пати поинтелигентна од луѓето) останува да видиме, но Камерон не е оптимист.
Тој се плаши дека во тој случај би можеле да живееме во свет за кој не се согласуваме, за кој не сме гласале и во кој би коегзистирале со суперинтелигентен вонземски вид кој одговара на целите и правилата на корпорациите. Тој „ентитет“ би имал пристап до сите верувања и убедувања на луѓето, сè што тие кажале и локацијата на секој човек на Земјата преку нивните лични информации. Тој предупреди дека надзорниот капитализам, во кој луѓето имаат слободен пристап до бројни услуги (но плаќаат за тоа со своите податоци, кои корпорациите потоа ги продаваат за профит), може многу брзо да се претвори во дигитален тоталитаризам.
Во таква ситуација, во најдоброто сценарио, технолошките компании ќе станат „самонаречени арбитри на човечкото добро“, кои тој ги опиша со лисицата која го чува кокошарникот.
„Тоа е пострашно сценарио од она што го претставив во „Терминатор“ пред 40 години, ако не поради друга причина освен фактот дека тоа веќе не е научна фантастика. Тоа навистина се случува“, вели Камерон.
„Општата вештачка интелигенција ќе биде само одраз на она што се луѓето – добри до степен до кој ние сме добри, и злобни до степен до кои луѓето се зли. Како што не недостасува зло во нашиот свет, а особено нема договор за тоа што е добро, што може да тргне наопаку“, се прашуваше Камерон.
Низ годините веќе сме слушнале разни песимистички сценарија и размислувања слични на оние на Камерон. Како што технологијата и вештачката интелигенција продолжуваат да напредуваат, а овој напредок ќе биде многу брз, ќе биде интересно да се види дали ќе бидеме поблиску до такви мрачни сценарија или дали вештачката интелигенција, како што не уверуваат технолошките гиганти (иако и тие се претпазливи и свесни на потенцијалната негативна последица), овозможуваат подобар и побезгрижен живот.
