Научниците долго време се прашуваа што се наоѓа во самиот центар на Земјата, а најновото истражување сугерира дека нашата планета има посебна железна топка во своето метално јадро.
Студијата објавена вчера во списанието „Nature Communications“ наведува дека под најоддалечената кора и течното надворешно јадро се наоѓа цврстиот метален центар на Земјата, кој всушност има уште еден скриен слој, „најдлабокото внатрешно јадро“.
Монументалното откритие сугерира дека Земјата има пет главни слоеви наместо четири и понуди нови детали кои научниците би можеле да ги искористат за да откријат некои од најстарите мистерии за нашата планета и како таа настанала. Во соопштението за печатот се тврди дека геонаучниците првпат предложиле пред околу 20 години дека јадрото на Земјата може да има дополнителен, невидлив слој.
Авторите на новата студија тврдат дека со користење на податоци собрани со мерење на сеизмолошките бранови на земјотресите кои минуваат низ центарот на Земјата, конечно го откриле најдлабокото јадро. Сеизмолошките бранови се вибрации кои се движат во или по површината на Земјата и низ нејзините внатрешни слоеви како резултат на земјотреси, вулкани или други причини.
„Во оваа студија за првпат известуваме за набљудувања на сеизмолошки бранови кои потекнуваат од силни земјотреси кои патуваат напред-назад од едната до другата страна на земјината топка до пет пати“, пишува коавторот на студијата, д-р Тан-Сон Пем, сеизмолог и постдокторски соработник на Истражувачката школа за науки за Земјата на Австралискиот национален универзитет во Канбера.
Пем смета дека причината зошто овој слој претходно не бил подетално разгледан е затоа што неговиот состав е многу сличен на она што се наоѓа над него. И овој новооткриен центар, за кој студијата наведува дека најверојатно е метална топка широка 400 милји, и неговата надворешна обвивка се направени од легура на железо и никел, со одредени други елементи во трагови.
„Понатаму, преминот од самата внатрешна (цврста) топка кон надворешната обвивка на внатрешното јадро (исто така цврста обвивка) се чини дека е повеќе постепен отколку остар. Така што не можеме да го набљудуваме преку директни рефлексии на сеизмички бранови од него“, објасни Пем.
Со помош на инструменти кои детектираат вибрациони бранови, истражувачите открија дека највнатрешното јадро има изразена анизотропија, својство на материјата што му овозможува да заземе различни карактеристики во зависност од аголот од кој му се приближува.
Пример за предмет кој е анизотропен е парче дрво: многу е полесно да се подели парче огревно дрво со тоа што ќе го удриш во правец на неговото зрно отколку подалеку од него. Ова е токму карактеристиката што го разликува највнатрешното јадро.
Кога станува збор за проценка на јадрото на Земјата, истражувачите погледнале колку брзо сеизмичките бранови патуваат низ него во различни насоки и откриле дека највнатрешното јадро ја менува брзината на тие бранови поинаку од слојот над него, надворешното јадро.
Откривањето на нов слој повеќе од 1.600 километри под нашите стапала е значајно. Присуството на јасно највнатрешно јадро би можело да им овозможи на научниците подобро разбирање за магнетното поле на Земјата и како тоа се развивало и ќе продолжи да се развива.
Пем истакнува дека новото откритие „ни дава увид во тоа што би можело да се случи со другите планети“.
„Да го земеме Марс како пример. Сè уште не разбираме зошто (магнетното поле на Марс) престана да постои“, нагласи тој.
