Загриженоста за забрзување на инфлацијата отстапува место на загриженоста за цената што треба да се плати за да се надмине. Сè повеќе ја нагласуваат потребата од одржување на глобалното економско закрепнување.
Дали монетарните власти можат да ги зголемат каматните стапки без да ризикуваат рецесија, се прашува Даниел Мос на страниците на „Bloomberg“.
Нема дилема дека се поставуваат повисоки камати и дека се оправдани. Статично во изминатата деценија, инфлацијата сега ги надмина целите на некои од најважните светски централни банки. Малку е веројатно дека ќе се врати на поудобни нивоа. Немањето одговор би било непромислено и би ја негирало корисноста на истите овие цели – тотем на монетарната политика со години. Ризиците од претерана реакција се реални и се зголемија неодамна. Но, ако јануари беше за предвидување на највисоките трошоци за задолжување и колку брзо регулаторите би можеле да ги добијат, февруари е месецот што треба да се движи обратно.
Претседателката на Европската централна банка (ЕЦБ) Кристин Лагард предупреди дека брзањето може да биде штетно.
„Ако сега дејствуваме премногу набрзина, закрепнувањето на нашите економии би можело да биде значително послабо и работните места ќе бидат загрозени“, изјави таа неодамна за германските медиуми.
Нејзиниот колега од ЕЦБ, Оли Рен, беше уште поискрен: „Ако силно реагираме на инфлацијата на краток рок, веројатно ќе го запреме економскиот раст“, рече тој во интервју за финска телевизија. Високи директори на Банката на Австралија и Банката на Јапонија ги предупредија инвеститорите да не преземаат предвремени мерки.
Банката на федерални резерви (ФЕД) обично е меѓу првите што ги зголеми каматните стапки и се очекува тоа да го направи во март. Но, централната банка ги загрижи пазарите откако претседателот на филијалата на ФЕД во Сент Луис, Џејмс Булард, рече дека поддржува зголемување на основната каматна стапка за целосен процентен поен до почетокот на јули, вклучително и зголемување за половина поен. Овој став сè уште не изгледа широко распространет, иако никој од раководството на ФЕД директно не го негираше. Неможноста да се обезбедат детални идни насоки – ниво на таргетирање на инвеститорите што властите го претворија во уметност во последните две децении – стана жртва на зголемената инфлација.
Новата економска криза би била горчлива цена. Коронавирусот доведе до остар пад на светскиот БДП во 2020-та година, при што Кина и Јапонија сè уште се заглавени во бавен раст. Аргументот за побрз одговор на монетарната политика неодамна беше делумно поттикнат со аналогии со ерата на Пол Вокер, кој претседаваше со Банката на федерални резерви од 1979-та до 1987-ма година (потрошувачките цени во САД се зголемија за 7,5% во јануари 2022-ра година во споредба со раниот, највисок раст во четири децении.) Вокер со право е заслужен за контролата на двоцифрената инфлација. Она што понекогаш се занемарува е дека тој го направи ова, предизвикувајќи длабока рецесија. Во ретроспектива, се чини дека целите ги оправдаа средствата. Шефот на ФЕД беше многу контроверзна личност: демонстрантите го окупираа седиштето на банката, а Вокер стана добро познато име, дури добиваше и смртни закани. Невработеноста се приближи до 11% и економијата се намали во 1980-та и 1982-ра година.
Дали денешните власти навистина се подготвени да генерираат ваков вид на економска криза? Има основа за скептицизам. „Се чини малку веројатно дека ФЕД, која има двоен мандат (максимално вработување и стабилни цени), агресивно ќе ја заостри својата политика за брзо забавување на инфлацијата до целта од 2 отсто, ризикувајќи рецесија“, напишаа Роберто Перли и Бенсон Дурам , поранешен вработен во ФЕД, сега во „Cornerstone Macro“.
„Напротив, Банката на федерални резерви може да биде среќна со инфлација од околу 3% барем некое време. Да беше така, оваа година ќе имаше многу помала потреба од затегнување отколку што мисли пазарот“, велат тие. Ова би било олеснување за монетарните власти ширум светот, на кои често им е тешко да признаат дека се врзани за ФЕД, но кои во пракса имаат тенденција да се движат во иста насока. Спасувањето на „селото“ можеби не значи и негово уништување.
