Марко Прокиќ е илустратор чии изреки го преплавија Фејсбук! Денес, кога мораме да признаеме дека со друштвените медиуми владеат стикери со животни, љубовни пораки, „self-help“ препораки и други разни цитати – ретко кој од нив навистина може да ни го задржи вниманието. Но, кога говориме за Марко, познатиот белградски илустратор и неговата страница f.ckinfine сосотјбата е сосоема поинаква. Тој успеа за многу кусо време да се издвои од толпата и да ги освои, одушеви, насмевне, и да го измами она „аххххх“ од своите фанови. Марко е уметнички директор во агенцијата „McCann Erickson“ во Белград, а неговите сувенири ќе ги освојат сите кои ќе го посетат арт-кафето „Концепт 37“, на отворањето на неговата изложба, на 20 ти март, четврток, со почеток во 20:30 часот.
Марко до сега изложувал, самостојно, но и групно во Белград, Загреб и Монпеље. А денес живее и работи во Белград. Со своите духовити и проникливи илустрирани пораки веќе стана специфичен „feel good“ бренд во регионот, а магијата која овие дела ги остваруваат во релација со публиката е секогаш посебна и партикуларна. Имено, секоја порака која Прокиќ ја илустира е како и самиот што вика: проживеана и преживеана. Тоа се чини дека е еден од клучните елементи во речиси неподносливата леснотија на поистоветување со авторовата утринска мрзоволност, експлицитна или имплицитна меланхолија, чувството на недостасување, досада или болната свест за рутинското секојдневие.
Тоа се кратки но содржински, општи но одредени, смешни но истовремено тажни отчукувања на емотивни и разумни импулси кај секој од нас. Прокиќ создава галерија на најпроникливи чувства од сопствениот простор и тие стануваат делив атом во комуникацијата со секој интерактивен субјект. Најтешко е од секогаш да се нацрта чувството; мали и големи работи, видени, доживеани и проживеани, ќе каже авторот, а покрај чувствата неговите рачно нацртани букви, понекогаш стануваат латентна критика на нас самите од непознатото. Тоа заедно со аперсоналната темна позадина и тврдоглавата униформирана структура, ја прави работата на Прокиќ сосема отворена па и помалку генеричка, со што се остава простор за наш личен запис од нашето лично секојдневие со што уште на почетокот на приказната се создава онаа магија на интимност и блискост.
