Температурите над 38°C, воздух што стои, тротоари што зрачат топлина и чувство како да си во рерна – ова е летната реалност во Скопје. Секоја година, градот станува сè потешко место за живеење во летните месеци, особено во јули и август, кога нема ветер, нема ни капка дожд, а климата работи нон-стоп.
Не е ни чудо што сè повеќе скопјани бараат начин како да избегаат, макар и на неколку дена. Бегството од жештините не е само хедонизам, туку понекогаш и прашање на здравје, посебно за повозрасните, децата или луѓето со хронични болести. Сончаници, дехидратација, главоболки – ова не се ретки појави во град што не е дизајниран за тропски услови, а се повеќе наликува токму на тоа.
Најчестото „брзо бегство“ е до Водно – но таму е сè потешко да најдеш ладовина без гужва. Другите опции ги вклучуваат Матка, Маврово, Преспа, Дојран или Охрид за викенд, иако сообраќајот знае да биде кошмарен. Сè повеќе семејства се одлучуваат на подолги бегства – изнајмуваат апартмани покрај езеро, во планина или дури во соседна Албанија, каде е посвежо и што е уште поважно, подостапно од финансиски аспект.
Интересен е и трендот на работа од далечина – некои скопјани кои имаат флексибилна работа, одлучуваат цел јули и август да го минат надвор од градот, поврзани со интернет и лаптоп, но далеку од топлиот бетон.
Но не може секој да си го дозволи тоа. Тие што остануваат, се борат со вентилатори, засенчени балкони, импровизирани базени и вечери на кејот. Климатизирани молови и кафулиња стануваат засолништа за оние што немаат каде да одат – барем неколку часа во денот.
Проблемот е што Скопје не нуди многу алтернативи. Нема доволно зелени површини, речиси и да нема урбани базени со нормални цени, јавниот превоз не е ни најмалку пријатен во лето, а и пешачењето преку ден е подвиг кој бара храброст.
Скопје станува град што е лесен за живеење десет месеци во годината – и речиси неподнослив во преостанатите два. Сѐ додека не се вложи сериозно во зелени појаси, водени површини, урбано засенување и паметно градско планирање, ќе продолжиме да го третираме сопствениот град како нешто од што треба да се побегне.
Иронијата е што токму тогаш, во летото – градот е најтивок, најмирен и најубав за некого, а сето тоа ќе беше одлично доколку не беше така пеколно.
Б.С.
