Кога Жарко Дамјановски од Скопје пред 15 години го напушти родното место со два куфера, малку занаетчиско искуство и со многу надеж, не ни сонувал дека ќе стане препознатлив мајстор за кожни производи во Болоња – градот со длабоко вкоренета уметничка традиција.
Денес, неговото мало ателје во тесна уличка крај Пјаца Маџоре е дом на ремек-дела, рачно изработени чанти, појаси и паричници, кои ги купуваат и туристи и локални Италијанци.
„Кога дојдов, не знаев ниту еден збор италијански. Работев сè – од мијач на садови до помошник во продавница. Но секогаш сонот ми беше еден – да изработувам нешто со рацете, нешто што ќе трае“, вели Жарко.
Првите алати ги купил од еден стар италијански мајстор, кој го запознал случајно додека го поправал велосипедот.
„Му помогнав без да барам ништо за возврат. По неколку дена ми подари стар сет алати и ми рече – ако срцето ти е во тоа, ќе успееш. И успеав“, раскажува нашиот соговорник.
Денес, Жарко не само што живее од занаетот, туку и пренесува знаење. Држи курсеви за млади занаетчии во соработка со локалната занаетчиска комора и вели дека никогаш не заборава од каде доаѓа.
Во аголот на неговата работилница има поставено мало македонско знаме и икона од Свети Климент.
„Ми недостига Скопје. Но овде си создадов нов дом, и горд сум што носам парче од Македонија во срцето на Италија“, вели тој.
И додека многумина се жалат дека занаетчиството умира, Жарко вели дека токму во оваа дигитална ера луѓето сè повеќе бараат автентичност.
„Луѓето сакаат нешто што не излегло од машина, туку од срце“.
Неговиот план? Да отвори работилница и во Македонија.
„Сакам да се вратам и да создадам нешто и таму – можеби училиште за млади занаетчии. Имаме златни раце, само ни треба малку ветер во грб“.
Животот на Жарко е приказна за упорност, љубов кон занаетот и мост меѓу две култури – онаа македонската, скромна и грижлива, и италијанската, уметничка и прецизна.
И таа приказна продолжува да се испишува, секојдневно – со секое ново дело изработено во неговите вредни раце.
Б.З.М.
