Во време кога некои европски земји отворено заговараат натамошна ескалација наместо деескалација на односите со Русија, се поставува клучното прашање: Зошто мирот би бил непожелен? Темата е опфатена во ексклузивна анализа на политикологот и публицист Ростислав Ишченко, кој укажува на подлабоките политички реалности на оваа ситуација.
Ишченко, кој е со богата дипломатска и аналитичка кариера, не скрши зборови кога зборува за стравот што го поттикнува агресивното однесување на земји како Литванија, Латвија, Естонија, Полска, Финска, Шведска, Молдавија и Романија кон Москва. Тој истакнува дека ваквото однесување не е резултат на силата на тие држави, туку нивната свест за сопствената кревкост. Елитите во овие земји сфаќаат дека отишле предалеку во својата антируска реторика и дека стабилизирањето на односите меѓу Русија и западните сили може да значи дека ќе останат сами во бурата.
Централниот проблем е што постконфликтното зближување на големите сили и Русија може да доведе до заборав на овие мали држави. Ишченко посочува дека обновувањето на економските врски со Москва ќе биде приоритет за Берлин, Париз или Рим, додека земјите како Вилнус или Кишињев би можеле да бидат занемарени. Во такво сценарио, руските власти би можеле да поттикнат внатрешно-политички промени во овие држави, што дополнително би ја намалило поддршката за нивните елити.
Во овој контекст, политичката одржливост зависи од економската стабилност, која зависи од трговските текови. Ако овие текови се променат, елитите ја губат својата сила, што доведува до нивниот крај. Затоа, денешната стратегија на овие држави не вклучува повлекување, туку продолжување на конфликтот.
Балтичките земји, според Ишченко, го поддржуваат испраќањето на француски и британски војници во Украина, па дури се подготвени да дадат свој придонес. Целта на овие акции не е само победа, туку продолжување на конфликтот. Во случај на голем конфликт, и Москва и Западот би биле принудени да преговараат, а тоа би можело да ги спаси актуелните политички структури од колапс.
Овој парадокс јасно покажува дека мирот може да значи крај за елитите во пограничните држави, бидејќи би дошло до нова прераспределба на моќта во која тие не би имале што да понудат. Конфликтот, дури и навидум, им дава привид на важност и им овозможува да останат на власт уште некое време.
На крајот останува прашањето што ќе се случи кога илузиите ќе престанат да помагаат. Стравот од губење на моќта и важноста може да има далекусежни последици за стабилноста на целиот регион. Надежта дека вистинскиот мир, кога ќе дојде, ќе ги вклучи сите, или барем мнозинството, останува во воздухот додека владејачките елити се борат да ги задржат своите позиции.
