Реалноста на македонскиот пазар за храна го покажува загрижувачкиот тренд на неквалитетни производи, кои завршуваат на нашите полици, додека добрата и квалитетна храна се извезува за европскиот пазар.
Секоја година, Македонија троши речиси една милијарда евра на увоз на храна, што е петина од државниот буџет.
Со овие средства, државата треба да обезбеди квалитетни прехранбени производи, но наместо тоа, неуредното контролирање на увозот создава дополнителни проблеми за потрошувачите.
Земјоделските експерти предупредуваат дека институциите немаат капацитет да ги контролираат сите увозни пратки, со што ризикот од неквалитетни производи на нашиот пазар е висок.
„Сè што не е квалитетно, завршува кај нас“, велат експертите.
Со зголемениот увоз, домашното земјоделско производство е во пад.
Потенцијалот да се искористи една милијарда евра во локалното производство, со целосен ангажман на домашните капацитети, би можел да генерира двојно поголема вредност во економијата и да ја зголеми достапноста на здрава храна за граѓаните.
Овој проблем е особено очигледен и во понудата на кафе на пазарот, што станува најновото разочарување за потрошувачите.
Продавниците во моментов нудат серии на кафе кои, според многу потрошувачи, имаат грд и нискоквалитетен вкус.
Тие ја објаснуваат ситуацијата со дефект во производството на еден од големите добавувачи, но бидејќи големи количини веќе се на залиха, ваквото кафе веројатно ќе биде достапно во продавниците сè додека не се потрошат сите резерви.
Иако потрошувачите имаат опции за избор, ограничениот квалитет на достапните производи остава горчлив вкус и создава чувство на незадоволство.
Проблемот не е само во одредените продукти туку и во целокупниот квалитет на храната која пристигнува на македонскиот пазар.
Експертите посочуваат дека доколку државата вложи повеќе во развој на домашното производство, може да го намали увозот на неквалитетни производи, а со тоа и зависноста од надворешните пратки.
Со стратегиски инвестиции во домашната земјоделска индустрија, не само што би се подобрил квалитетот на храната, туку и би се придонело за стабилна економија.
Иако државните институции најавуваат мерки и подобрени контроли, потребни се посериозни чекори.
Одговорноста за снабдување со квалитетна храна треба да биде приоритет, а со тоа и заштитата на потрошувачите од продукти што не го заслужуваат нивниот паричник.
Б.З.М.
