Израелскиот министер за одбрана Јоав Галант изјави дека „наскоро ќе започне следната фаза во војната против Хезболах“.
Тој најави дека следната фаза ќе придонесе за постигнување на воената цел за враќање на израелските жители евакуирани од северен Израел во нивните домови.
Оваа изјава доаѓа откако американскиот претседател Џо Бајден повика на прекин на огнот „веднаш“. Претходно денеска, Галант навести за копнена инвазија на Либан додека им се обрати на војниците.
Целиот редослед на израелски воени напади е погрешно разбран од оние кои мислат дека мирот е норма и дека треба само да се најде најбрзиот начин да се запрат нападите, наместо да се разбере што има намера да постигне воената кампања и какви се нејзините шанси за успех. Можеби не е удобно да се заземе таква перспектива, но секако е неопходно.
На 7 октомври Израел доживеа стратешки шок, односно неочекуван удар. Следните неколку дена, повеќекратните нивоа на команда на израелските одбранбени сили (ИДФ) беа едноставно нефункционални. Меѓутоа, бидејќи Хамас не можеше да го следи својот првичен напад, ИД на крајот можеше да се опорави.
Хезболах не требаше да биде фатен на сличен начин. На 8 октомври и во следните месеци, тој одлучи да истрела проектили преку границата кон Израел, убивајќи цивили и војници, за да изрази солидарност со Хамас и да ги искористи нередите и парализата на Израел.
Хезболах беше свесен дека е во војна со Израел затоа што ја започна таа војна и постојано ја нагласуваше. Но, од јули доживеа оперативен шок што ретко се гледа во блискоисточните конфликти, или навистина во повеќето војни.
Стратегијата на Израел беше да го погоди непријателот на различни места. Напаѓајќи го Шукр и неговите соработници, тие му зададоа удар на раководството на Хезболах, а потоа ги погодија регионалните и функционалните команданти, вклучувајќи го и шефот на ракетните сили на Хезболах. Експлозиите на пејџер и токи-токи беа силен удар за централната администрација на Хезболах – луѓе кои се потребни за секоја комплексна организација да делува.
Нападите не само што ги онеспособија физички, туку и ја поткопаа нивната подготвеност да комуницираат по електронски пат и ја разнишаа нивната верба во високата команда, која дистрибуираше темпирани бомби на своите подредени.
Кампањата со воздушни напади што следеше, како што сугерираат сцените на секундарните експлозии, уништи клучни делови од арсеналот на Хезболах, со најновиот разорен удар чија цел беше отстранување на неговиот долгогодишен водач, како и некои од неговите клучни соработници.
Хезболах се бореше да возврати и покрај арсеналот од околу 150.000 проектили и ракети. Едноставно е тешко за една воена организација оштетена на толку многу места да направи сè – планирање, координација, движење на луѓе и муниција – неопходно за да се води голема битка.
За Иран шокот е стратешки: тој можеби штотуку ја изгуби својата најважна посредничка сила долго време. А ефектите секако ќе се појават. Хутите во Јемен и ирачките и сириските милиции спонзорирани од Иран сега треба да се запрашаат дали нивните сојузници во Техеран ќе направат нешто доколку Израел или САД ги нападнат.
