Како Европа ќе ги финансира огромните средства потребни како инвестиции во енергетската транзиција, дигиталната инфраструктура и одбраната? И покрај огромните заштеди од 33 трилиони долари, Европа има проблем да се надмине. Пазарите на капитал се недоволно развиени и банкарскиот сектор не е доволно голем за да управува со зголемените капитални расходи кои се потребни. Потребни се подлабоки пазари на капитал за да се решат инвестициските загатки, пишува за „Financial Times“ Хју ван Стинс, потпретседател на консултантската компанија „Oliver Wyman“.
Потребата е голема. Европската комисија (ЕК) проценува дека зелената транзиција бара дополнителни 620 милијарди евра секоја година до 2030-та година, со дополнителни 125 милијарди евра потребни за дигиталната транзиција. Згора на тоа, инвазијата на Владимир Путин на Украина и изгледите за втор мандат на Доналд Трамп како претседател на САД ја интензивираат потребата за поголеми воени трошоци.
И покрај бројните муниции на Европската централна банка (ЕЦБ), сепак, растот на корпоративното кредитирање во регионот од 2014-та година е помалку од половина од оној на САД. Разликата во економските перформанси меѓу двата региона долго време ги мачи европските централни банкари. Проширениот јаз го прави гневот уште поголем.
„Треба да ги мобилизираме приватните заштеди во невиден обем и многу повеќе од она што може да го обезбеди банкарскиот систем“, рече поранешниот италијански премиер и претседател на ЕЦБ Марио Драги пред објавувањето на неговиот претстоен извештај за подобрување на конкурентноста на Европа.
И покрај одреден напредок, останува огромен јаз во односот на ризичен капитал и БДП-то во Европа и САД. Европските компании имаат помалку можности за финансирање за да им помогнат да инвестираат и да растат.
Сѐ погласни се повиците да се отстранат незавршените планови за синдикат на пазарите на капитал предводен од претседателката на ЕЦБ Кристин Лагард. Неодамнешните извештаи на поранешниот италијански премиер Енрико Лета и поранешниот гувернер на француската централна банка Кристијан Нојер, исто така, ја бранат оваа позиција.
Сепак, идејата за единствен пазар на капитал во Европа е во застој со децении. Храбрите идеи често умираат.
Последните европски избори веројатно ќе ги комплицираат работите, па можеби е време да се смени тактиката. За да се отстранат блокадите во системот, креаторите на политиката мора да ги здружат силите со финансиските агенти за да овозможат движење на капиталот, за возврат ослободувајќи го сопствениот капацитет за заеми. Ова е особено важно бидејќи банките го обезбедуваат најголемиот дел од заемите за европските мали и средни претпријатија, и тие претставуваат речиси две третини од работните места.
Правилата напишани како одговор на финансиската криза строго ги казнија хартиите од вредност, а европскиот пазар за нив никогаш навистина не закрепна. Несакана последица е тоа што банките прибегнаа кон сложени вештачки трансфери на ризик што само најголемите можат да ги преземат, а со тоа ги одвраќаат регионалните банки.
„Solvency II“, правилникот за осигурениците, го прави економски непривлечен да се финансира долгорочен инфраструктурен проект или да се купи пакет за заем за мал бизнис, намалувајќи ги потенцијалните приноси и ограничувајќи го расположливото финансирање.
Време е правилата за хартии од вредност да се реконструираат за подобро да го одразуваат вистинскиот профил на ризик на средствата, да се држи чекор со пазарите на капитал кои се развиваат и да се поттикнат инвестициите за европскиот раст. Реформите на правилата „Solvency II“ се исто така од суштинско значење, заедно со системските промени во банкарската рамка и стандардите на финансискиот пазар.
Екосистемот за ризичен капитал треба да се негува, приватното кредитирање да се користи и да се рекалибрираат правилата за одржливост на гломазни фондови.
Пред сè, на Европа и треба пофлексибилен и разновиден финансиски пазар. Доколку плановите на Унијата на пазари на капитал не успеат да постигнат, тоа може да доведе до помал раст.
