Повеќекратните придобивки од ова растение придонесоа да се користи на многу начини и за различни цели. На некои можеби вкусот им е тежок или едноставно не им се допаѓа, но не можете да ја негирате уникатноста и моќта на ловоровите лисја.
Зимзеленото ловорово дрво најверојатно потекнува од Блискиот Исток. Потекнува од Медитеранот, каде што денес се смета за незаменлив зачин во националните кујни на овој регион. Познато е дека со ловоровите гранки биле украсувани заслужните граѓани, војници, поети и спортисти од античкиот Рим. Терминот лауреат (победник) доаѓа од латинското име за ловор. Покрај тоа, се сметал за заштита од зли сили.
Ловоровото дрво е тешко, со жолтеникаво-бела боја и со слаб сив или кафеав тон. На надолжниот дел е сјаен и миризлив. Се користи во градежништвото и за изработка на дрвена галантерија.
Ловоровите листови содржат 1-3% есенцијално масло, чии главни состојки се пинен и цинеол, а покрај етеричното масло, и горчливи материи и танин. Најчесто се користат како зачин. Вкусот е многу ароматичен, малку лут и горчлив. Етеричното масло од листовите се користи во индустријата за парфеми. Расте диво или се одгледува, а најголеми производители на овој зачин денес се Италија, Грција и Шпанија.
Како зачин може да се користи и плодот кој содржи 1% есенцијално и до 30% масно масло, шеќер, скроб и друго. Сувото овошје содржи од 0,6 до 10% есенцијално масло, во зависност од местото на бербата и начинот на складирање. Вкусот е сличен на оној на листот, ароматичен, лут и горчлив. Од плодовите се цеди ловорово масло.
Активните состојки на ловоровиот лист успешно делуваат против габите, а во народната медицина овој зачин се користи и како помошно средство за органите за варење и бубрезите, против дијареа и гасови итн.
Најновите научни истражувања ја покажаа ефикасноста на екстрактот од ловоров лист во заздравувањето на раните. Тоа секако ќе придонесе за почеста употреба во производството на фармацевтски производи од растително потекло.
