Годишната цена на родово заснованото насилство (врз жените) во Европската унија (ЕУ) се проценува на 290 милијарди евра, покажува студијата на Европскиот институт за родова еднаквост (EIGE), цитирана од интернет-публикацијата „EUObserver.com“.
Според податоците, насилството од партнерите, кое значително се зголемило за време на пандемијата, претставува повеќе од половина од трошоците за родово насилство, 151 милијарда евра.
Бројките се околу една третина повисоки од претходните проценки, соопшти организацијата.
Една од три жени во ЕУ на возраст од 15 години и повеќе доживеа физичко и/или сексуално насилство. Вкупно 22% од европските жени доживеале насилство од партнерот.
„Човечкиот живот, болката и страдањето се бесценети. Сепак, знаењето на цената на насилството може да им помогне на земјите од ЕУ да насочат пари таму каде што навистина се потребни и каде ќе бидат најисплатливи“, рече директорот на „EIGE“, Карлиен Шиле.
Трошоците произлегуваат од намалувањето на квалитетот на животот на жртвата од физичката и емоционалната штета претрпена како резултат на кривичното дело (56 проценти), кривичната правда (21 процент) и загубата на економскиот аутпут (14 проценти).
Извештајот покажува како насилството има негативно влијание врз способноста на жртвите да работат, што влијае и на нивната продуктивност и на времето кога не работеле. Вклучени се и трошоците за здравствена заштита, услугите за граѓанска правда (пр. постапки за развод и старателство над деца), помошта за домување и заштитата на децата.
Во ЕУ, трошоците за родово насилство се највисоки во Германија (54 милијарди евра годишно), Франција (43 милијарди евра), Италија (38 милијарди евра), Шпанија (30 милијарди евра) и Полска (24 милијарди евра) ) и Романија (12 милијарди евра).
Шиле посочува дека земјите од ЕУ треба повеќе да инвестираат во услуги и активности кои спречуваат насилство врз жените и ги штитат жртвите.
„Тоа е и морален императив и разумна економија“, рече таа.
Организацијата ги повикува земјите да започнат со собирање поточни податоци од јавните служби како што се спроведување на законот и правдата со цел да се пресметаат најточните трошоци за насилство врз основа на полот.
Според Истанбулската конвенција, меѓународен договор за заштита на жените од насилство, собирањето детални податоци за различни форми на родово засновано насилство е задолжително за сите потписнички на документот. Бугарија, Чешка, Унгарија, Летонија, Литванија и Словачка сè уште не ја ратификуваа конвенцијата, а Турција и официјално се повлече. Полска може да биде следната што ќе го стори тоа, особено откако премиерот Матеуш Моравицки минатата година коментираше дека документот не е во согласност со уставот на Полска.
