Вселенското летало “Паркер” на НАСА откри нешто необично за време на блискиот лет во близина на Венера во јули 2020 година. Додека се наоѓал на само 833 километри над површината на таа планета, тој снимил нискофреквентен радио сигнал кој доаѓал од атмосферата на Венера.
Мора да ги разочараме оние кои сметаа дека станува збор за откривање на радио сигнал од некоја вонземска цивилизација која се крие под густите облаци на таа планета. Имено, сондата Паркер забележа сигнал од природно потекло, но тоа не значи дека не е интересно. Имено, ова откритие потврди дека циклусите на нашата ѕвезда влијаат на атмосферата на Венера.
Ова е прв пат во скоро три децении леталото да може да прочита директни мерења на горната атмосфера на Венера. Податоците кои ги собра ни даваат ново разбирање за тоа како се менува Венера поради цикличните промени на Сонцето.
„Бев неверојатно возбуден кога добив нови податоци од Венера“, изјави астрономот Глин Колинсон од институтот “Goddard Space Flight Center“ на НАСА, пренесува Science Alert.
Венера е фасцинантен свет за нас земјаните. По големина и состав наликува на нашата планета, дури има и атмосфера. Од друга страна, тоа е отровно и пеколно блескаво тело, кое е веројатно комплетно непријателско за развојот на живот каков што го знаеме.
Вселенските агенции не испратија многу мисии на таа планета. Нема многу смисла да се испраќаат лендери или ровери затоа што тие не можат да преживеат на површината која е 462 степени Целзиусови. Испраќањето летала во орбитата на Венера е исто така проблематично поради неговите неверојатно густи облаци полни со јаглерод диоксид и сулфурна киселина.
Иако Венера не е најблиската планета до Сонцето, оваа позиција ја држи Меркур, сепак е најтопла во Сончевиот систем. Нејзината густа атмосфера полна со стакленички гасови заробува и задржува топлина, а на површината е потопло од Меркуро, металите како оловото се раствораат и стануваат барички на стопена метална течност.
Вселенското летало Паркер сосема случајно се нашло покрај Венер, односно неговата мисија немала никаква врска со таа планета. Со цел да се приближи што е можно поблиску до Сонцето и да се истражат мистериите на нашата ѕвезда, сондата ја користела Венера како гравитациска прачка, односно ја користи нејзината гравитација за да ја промени својата брзина и траекторија.
На еден од тие прелети, сондите инструменти снимија радио сигнал. Колинсон забележал нешто необично во внатрешноста на сигналот, но не можел веднаш да сфати што е тоа.
„Кога се разбудив следниот ден, помислив:‘ Боже мој, знам што е ова!“, рече Колинсон.
Сличен сигнал беше забележан и од вселенското летало Галилео додека минуваше низ јоносферите на месечините на Јупитер, слоеви на атмосферата кои ги имаме и тука на Земјата, но исто така и на Марс. Јоносферата е всушност јонизиран слој во атмосферата на една планета.
Кога научниците сфатиле кој е сигналот, го искористиле за да ја пресметаат густината на јоносферата на Венера и ги споредиле податоците со последните директни мерења од 1992 година. Откриле нешто интересно – јоносферата во новите мерења била за еден ред по големина поретка отколку во 1992 година.
Експертите веруваат дека овој процес е поврзан со сончевите циклуси. На секои 11 години, половите на Сонцето ги менуваат местата; југот станува север, а северот станува југ. Не е јасно што ги придвижува овие циклуси, но знаеме дека половите се менуваат кога магнетното поле на нашата ѕвезда е најслабо.
