Колку дена може да работи одредена влада ако најбогат човек во земјата може да плаќа за неа? За да одговори на ова прашање, „Bloomberg“ ги презентираше податоците од 2018-та година од својот индекс „Robin Hood“.
Изданието разгледуваше 49 земји со различни политички режими и видови трошоци, како и најбогатите лица во секоја од овие земји, чие вкупно богатство изнесува 911 милијарди долари, или 1% од светскиот БДП за оваа година. Потоа го споредува своето нето богатство до крајот на декември 2017-та со дневните трошоци за управување на секоја влада. Објавувањето забележува дека во само четири од 49-те земји најбогатите луѓе се жени: во Ангола, Австралија, Чиле и Холандија.
Ако хипотетички на сите влади им завршат ресурсите веднаш и средствата на најбогатиот граѓанин бидат ликвидирани и донирани на владата, индексот проценува колку долго тоа „финансирање“ нема да и дозволи на соодветната влада да престане работата на администрацијата. Проценките се базираат на индексот на „Bloomberg“ за милијардери и податоците од Меѓународниот монетарен фонд.
Индексот покажува дека најбогатиот човек во Кипар, Џон Фредриксен, би можел да ја поддржи владата 441 дена. Се очекува државните расходи за 2018-та година да бидат 23,6 милиони долари на ден, а бидејќи земјата има малку население и соодветно мали трошоци за социјално осигурување, поволната даночна политика и економија фокусирана на туризмот и услугите, Кипар би ја искористил најдолго во светот од неговиот најбогат човек, чија богатство вреди 10 милијарди долари.
За споредба, најскапите за управување влади се на Јапонија, Полска, САД, како и Кина, каде Џек Ма – 16-тиот по богатство човек во светот со своите 47,8 милијарди долари, може да ја спаси земјата само за 4 дена.
Џеф Безос не би направил многу подобро со своите 99 милијарди долари. Бидејќи државните дневни трошоци на САД се највисоки во индексот „Robin Hood“, најбогатиот човек во светот ќе може да и помогне на владата само 5 дена, слично на Хју Гросвенер во Велика Британија и Дитер Шварц во Германија.
Се разбира, проценката на владините трошоци за сите земји и што ќе сторат со бесплатни пари е тешко затоа што мора да се земат предвид многу размислувања. Некои од нив можеби немаат ни значителни трошоци – бирократијата – или во зависност од малку или многу одредени политики, што значи дека тие можат да трошат повеќе на транспорт и помалку за одбрана, на пример, и така натаму. Сепак, она што индексот го покажува е дека повеќето западни земји нема да можат да го држат фронтот премногу долго, дури и со помош на нивните најбогати граѓани.
