Што се случува ако американската економија ги побие очекувањата на Федералните резерви? Како ќе реагираат Федералните резерви ако растот се покаже многу побавен или инфлацијата многу побрза, или и двете?
Најмоќната централна банка во светот е невообичаено отворена во врска со ваквите непредвидени ситуации. Може и треба да се справи подобро, пишува Бил Дадли за „Bloomberg“.
Четири пати годишно, монетарната власт објавува документ наречен „Резиме на економските проекции“, во кој 19-те членови на Федералниот комитет за отворен пазар (FOMC) ги нудат своите прогнози за раст, невработеност, инфлација и соодветната патека за краткорочните каматни стапки – во текот на следните неколку години и подолго. Пазарите и медиумите имаат тенденција да се фокусираат на нив како индикатори за тоа што претставниците на Федералните резерви очекуваат да се случи.
Поранешниот претседател на Федералните резерви, Бен Бернанке, смета дека тоа не е доволно. На неодамнешната академска конференција во Вашингтон, тој рече дека економистите на Федералните резерви кои ја подготвуваат анализата на ФОМК треба да објавуваат квартални извештаи за монетарната политика, слични на оние што ги изработуваат Европската централна банка (ЕЦБ), Банката на Англија (БОЕ) и некои други. Тие одат многу подалеку од економските и финансиските случувања што претседателот Џером Пауел обично ги дава. Тие обезбедуваат кохерентен економски изглед заедно со алтернативни сценарија – пристап кој, според Бернанке, „ја истакнува вродената неизвесност на изгледите“ и нуди вреден увид во тоа како би реагирала централната банка.
Бернанке тврдеше дека повеќекратните сценарија би ѝ дале на Федералната резерва поголема флексибилност, дозволувајќи ѝ да се адаптира побрзо ако случувањата се разликуваат од прогнозата на централната банка. На пример, да претпоставиме дека во 2021-ва година Федералните резерви утврдиле што ќе прават ако инфлацијата се покаже побрза и поупорна од очекуваното. Претходно предупредување би го олеснило менувањето на курсот ако се појави таква ситуација без претерано шокирачки пазари.
Не се сите убедени. Бил Инглиш, поранешниот раководител на одделот за монетарна политика на ФЕД, тврди дека објавувањето на две прогнози истовремено – на ФОМК и на економистите – би создало забуна и дека јавноста би можела да посвети исто толку малку внимание на алтернативните сценарија на економистите колку што е и на ризиците и неизвесностите во прогнозите на ФОМК. Тој исто така забележува дека економистите не ја одредуваат монетарната политика, па затоа нивниот извештај нема да фрли многу светлина врз реакционерната функција на ФЕД. Тој цитира состанок на Федералниот комитет за отворен пазар каде што забележав дека пазарите се многу повеќе заинтересирани за ставовите на креаторите на политиките отколку за ставовите на економистите.
Во врска со ова, се согласувам со Бернанке. Пристапот на ФЕД е далеку од конзистентен со оној на другите централни банки. Тој премногу внимание фокусира на просечните проценки на ФОМК, кои тешко дека се најдобриот начин да се соопштат очекувањата и намерите на ФЕД. Човек не може дури ни да ја разликува реакционерната функција на монетарната политика на ФОМК од 19-те поединечни прогнози за тоа како треба да се развива економијата и каматните стапки. Ова е важно бидејќи ако финансиските пазари можат да предвидат што ќе направи ФЕД, тие ќе се прилагодат побрзо, правејќи ја монетарната политика поефикасна.
Централните банки, со многу помалку ресурси од ФЕД, успеваат да објавуваат извештаи за монетарната политика кои се високо ценети од учесниците на пазарот. Според моето искуство, прогнозите на економистите на ФЕД кои ја подготвуваат анализата за состаноците на ФОМК имаат значителна тежина и имаат силно влијание врз прогнозите на членовите на ФОМК.
Сигурно сите се согласуваме дека идеалот би бил консензуална прогноза и алтернативни сценарија од страна на самите членови на Федералниот комитет за отворен пазар. Проблемот е што таков процес изгледа непрактичен со оглед на големиот број и географската дисперзија на членовите на ФОМК – и речиси сигурно би бил централизиран во Вашингтон, што го прави помалку привлечен за многу од регионалните претседатели на ФЕД. Ова е една од причините зошто напорите на Бернанке да изготви извештај за монетарната политика во 2012-та година не успеаја.
„Сепак, втората најдобра опција е подобра од статус кво. Очекувам Пауел да им понуди на економистите прогноза со сценарија подоцна оваа година. Со оглед на сложеноста што е вклучена, можеби нема да биде можно пред да заврши неговиот мандат во мај 2026-та година. Но, тоа не е причина за одложување. Федералните резерви заостануваат зад своите конкуренти и тоа треба да се поправи“, заклучи Дадли.
