Каде животот е попристапен, а каде џебот најбрзо се празни? Македонија можеби не е голема држава, но разликите во животните трошоци помеѓу градовите се сè поизразени. Додека во едни места месечниот буџет „дише“, во други едвај се преживува со просечна плата.
Според податоците собрани од неформални анкети, локални портали и лични пресметки на граѓаните, најскап за живот останува Скопје, додека најевтини се сметаат градовите Кочани, Гевгелија и Делчево.
Во главниот град, семејство со две деца, кое живее под кирија, месечно троши околу 1.200 евра, вклучувајќи сметки, храна, превоз и основни трошоци. Кириите за еднособен стан во урбаниот дел достигнуваат и до 350 евра, а цените во супермаркетите не заостануваат зад оние во регионот.
„Живеам во Скопје со маж ми и двете деца, и секој месец морам да пресметувам до последен денар. Само за храна и за сметки ни одат преку 600 евра. Не зборувам за облека или излегувања – тоа е веќе луксуз“, раскажува Славица А., вработена во приватна фирма.
Од друга страна, во Кочани, според локални жители, животот може да се води со помалку од 800 евра месечно, дури и за четиричлено семејство. Кириите таму се двојно пониски, а и трошоците за храна и комуналии се забележливо пониски.
„Во Кочани со 50 евра можеш да купиш храна за цела недела. И тоа не е само леб и млеко, туку нормален ручек и вечера. Тука се живее поедноставно, но и поисполнето“, вели Ристо Т., пензионер.
Интересен е случајот со Гевгелија, каде животниот стандард е понизок, но близината со границата и можноста за пазарење во Грција ја прави локацијата посебно атрактивна. Таму, според граѓаните, може да се комбинираат ниски трошоци со квалитетен начин на живот, особено за пензионерите и оние што работат онлајн.
Во Охрид и Битола, цените зависат од сезоната. Во лето, трошоците растат поради туристичката активност, додека во зима тие опаѓаат. Овие градови нудат поголем избор на храна и услуги од помалите места, но сè уште се далеку под скопските трошоци.
„Скопје е како друга држава. Сè е скапо, од бензин до банана. А кога ќе отидам во Пробиштип, се чувствувам како да имам двојна плата“, вели Ѓоко Н., ИТ фриленсер кој често патува низ државата.
Разликите во трошоците го наметнуваат прашањето: Дали вреди да се живее во главниот град само поради работата, или е време да се размислува за дигитална мобилност и живот во попристапни места?
Додека не се решат структурните економски нерамнотежи, многумина ќе продолжат да прават сопствени математики – помеѓу урбаниот комфорт и провинциската издржливост.
Дали вие би се преселиле во друг град само за да ви останат повеќе пари на крајот од месецот?
Б.З.М.
