Индија и Пакистан, две нуклеарни сили со долга историја на конфликти, имаат значајни нуклеарни арсенали.
Според Центарот за контрола на оружјето и неширење на оружје со седиште во Вашингтон, Индија има најмалку 164 нуклеарни боеви глави способни да бидат лансирани од копно, море и воздух. Спротивно на тоа, Пакистан поседува најмалку 170 боеви глави, што му дава мала бројчена предност.
Стравот од нуклеарна ескалација меѓу двете земји не е неоснован. Експертите предупредуваат дека дури и ограничена нуклеарна размена би можела да предизвика катастрофални последици.
Центарот за контрола на оружјето проценува дека мал нуклеарен конфликт меѓу Индија и Пакистан би можел да убие најмалку 20 милиони луѓе во рок од една недела. Доколку има таканаречена нуклеарна зима, речиси две милијарди луѓе во земјите во развој би биле изложени на ризик од глад.
Откако стекнаа независност од Велика Британија во 1947 година, Индија и Пакистан се вклучени во интензивна трка во вооружување. Сè започна со конвенционално оружје и заврши со развој на оружје за масовно уништување. Денес, обете земји поседуваат нуклеарни капацитети, вклучувајќи и интерконтинентални балистички ракети.
Индија има ракети „Агни“ со дострел од околу 5.000 километри, додека Пакистан има ракети „Шахин“ со дострел помеѓу 2.500 и 3.000 километри. И двата соперници развија различни форми на нуклеарна тријада – концепт што вклучува можност за лансирање нуклеарно оружје од воздух, копно и море.
Според проценките на веб-страницата „World Population Review“, Индија имала 172 нуклеарни боеви глави од минатата година, додека Пакистан останал на 170. Експертите очекуваат тој број да се зголеми во наредните години, потенцијално достигнувајќи 200 до 250 боеви глави во обете земји.
Иако Пакистан моментално има малку поголем број нуклеарни боеви глави, Индија ужива техничка и технолошка супериорност. Оваа предност е особено изразена во морнарицата – Индија има два носачи на авиони, од кои едниот е домашно произведен, додека Пакистан нема ниту еден.
Воената доктрина на Пакистан се потпира на стратегијата на рано одвраќање, што вклучува закана од нуклеарен одговор во почетната фаза од потенцијален конфликт, со цел да се спречат индиските воени операции пред тие дури и да се случат. За разлика од Пакистан, Индија се придржува до политиката „Нема прва употреба“ – обврската да не се користи нуклеарно оружје прва, но во последниве години во неколку наврати ја разгледуваше можноста за промена на таа доктрина.
