Наизглед обичен петок, 22 март, се претвори во хорор кој го потресе целиот свет и кој Москва сигурно никогаш нема да го заборави. Четворица вооружени лица извршија напад, со право наречен терористички напад, во кој загинаа 137 лица, а 182 беа ранети, кои несомнено дојдоа на концерт во градското собрание Крокус во Москва.
„Најжестоки осуди“ за нападот во кој беа убиени „невините“ пристигнуваат од целиот свет. Истиот вид на осуди имаше и за инвазијата на Израел од страна на Хамас, израелските напади на Појасот Газа, руските напади врз Украина и сите оние немили настани во кои цивилите кои загинаа не беа помалку „невини“ од оние во Москва, бидејќи секој човечки живот е подеднакво скапоцен.
Исламска држава (ИД) ја презеде одговорноста за нападот, за кој рече дека е „изведен во контекст на тековната војна на Исламската држава против земјите кои се борат против исламот“. Еден од четворицата уапсени напаѓачи изјавил дека тоа го направиле „за пари“ и дека им било кажано „да ги убијат сите по ред, без разлика“.
Рускиот претседател Владимир Путин, очекувано, тврди дека Украина била вмешана во нападот, што властите во Киев го демантираат.
Одговарајќи на обвинувањата на Путин, украинскиот претседател Володимир Зеленски посочи дека „стотици илјади руски војници кои моментално убиваат на украинска територија сигурно ќе бидат доволни за да се запрат терористите“.
Федералната служба за безбедност на Русија (ФСБ) објави дека „терористите имале намера да ја преминат границата меѓу Русија и Украина и имале контакти на украинската страна“. ФСБ наведува и дека е утврдено дека терористичкиот напад бил внимателно планиран и дека употребеното оружје било однапред подготвено во скривалиштето.
Ако тврдењата на ФСБ се вистинити, големото прашање е зошто Москва не реагираше на предупредувањата, кои пристигнаа од САД на 7 март, дека „милитантите на ИД се решени да ја нападнат Русија“.
Овој редослед на настани може да има многу непријатни последици за Путин и руските безбедносни служби, слични на оние што следеа откако Хамас го „фати“ израелското разузнавање на 7 октомври.
На крајот, се чини дека пресудна важност нема да биде одговорот кој го извршил нападот, туку кого Русија ќе обвини и против кого ќе го насочи својот одговор.
А бидејќи големите сили „жестоко одговараат“, прашањето е какви последици ќе има тоа, не само кога станува збор за ескалација на војната во Украина, туку и многу пошироко, во зависност од тоа кон кого Путин ќе впери прст.
