Ако се најдете како разговарате за вештачка интелигенција (AI) со некој што е вешт во ИТ, знајте дека тој може да ве праша за вашиот „p(doom)“ став.
Токму оваа „жешка тема“ стана дел од секојдневните разговори на истражувачите во Силиконската долина во последните месеци.
„P(doom)“ или „веројатност за пропаст“ е квази-емпириски начин на изразување на веројатноста дека мислите дека вештачката интелигенција ќе го уништи човештвото.
Ова им овозможува на другите експерти за вештачка интелигенција да ја знаат вашата позиција за оваа технологија, без да навлегуваат подлабоко во темата на егзистенцијалниот ризик.
Некој со „p(doom)“ од 50 проценти може да се окарактеризира како Q „doomer“, додека некој со пет проценти се смета за типичен оптимист. Без оглед на ставовите на луѓето, ова сега служи како корисна тема за разговор.
„Тоа е дел од речиси секој разговор за вечера“, истакнува Арон Леви, извршен директор на облак платформата „Box“.
Не треба да изненадува што постои жаргон како „p(doom)“. Стравовите од технологијата, апокалиптични и секојдневни, се зголемија со порастот на генеративната вештачка интелигенција и големите јазични модели како што е „ChatGPT“ на „OpenAI“. Во многу случаи, лидерите на технологијата, како извршниот директор на „OpenAI“, Сем Алтман, беа повеќе од подготвени да играат на тие стравови.
Не е познато од каде потекнува терминот „p(doom)“, но се шпекулира дека најверојатно настанал на филозофскиот форум „LessWrong“ пред повеќе од една деценија.
Во секој случај, напредокот на нишката „p(doom)“ сугерира дека постои барем струја на егзистенцијална самосвест кај оние што ја развиваат технологијата – се разбира, на корисникот е да одлучи дали тоа ќе влијае на неговиот личен „p(doom)“.
