Додека кинеските власти дебатираат дали нивото на долгот ќе ја ограничи способноста на нивната земја да одржи уште многу години силен економски раст поттикнат од инвестициите, не се важни само домашните ограничувања. Надворешните ќе бидат исто толку важни, дури и ако помалку се дискутираат и внатре и надвор од Кина, а помалку се разбрани, напиша Мајкл Петис, виш соработник во „Carnegie China“ за „Financial Times“.
Малку едноставна аритметика е корисна. Инвестициите сочинуваат приближно 24% од глобалниот бруто домашен производ, а потрошувачката ги сочинува преостанатите 76%. Дури и во најинвестициските економии, вистинското учество на инвестициите во БДП ретко надминува 32-34%, освен за кратки временски периоди.
Сепак, Кина е голем исклучок. Инвестициите минатата година изнесуваа околу 43% од нејзиниот БДП и во просек беа над 40% во последните 30 години. Потрошувачката, од друга страна, сочинува приближно 54% од БДП-то на Кина (при што нејзиниот трговски суфицит претставува разлика од нормалните нивоа).
На друг начин, додека Кина е одговорна за 18% од глобалниот БДП, таа држи само 13% од глобалната потрошувачка и неверојатни 32% од глобалните инвестиции. Секој долар инвестиција во глобалната економија е избалансиран со 3,2 долари во потрошувачка и 4,1 долари во светот надвор од Кина. Во Кина, пак, еден долар се компензира со само 1,3 долари потрошувачка.
Покрај тоа, ако Кина расте во просек од 4-5 проценти годишно во текот на следната деценија, додека ја одржува својата моментална зависност од инвестиции за да го поттикне тој раст, нејзиниот удел во глобалниот БДП ќе се зголеми на 21 отсто во текот на деценијата, но нејзиниот удел во глобалните инвестиции ќе пораснат многу повеќе – до 37 проценти. Алтернативно, ако се претпостави дека секој долар глобална инвестиција мора да продолжи да се балансира со приближно 3,2 долари потрошувачка, остатокот од светот ќе мора да го намали инвестицискиот удел во својот БДП за цел процентен поен годишно за да ја компензира Кина.
Дали постои таква можност? Наместо тоа не, имајќи предвид дека САД, Индија, ЕУ и неколку други големи економии многу јасно ги кажаа своите намери да ја прошират улогата на инвестициите во нивните сопствени економии. Но, без таков вид на компензација од остатокот од светот, секое големо проширување на уделот на Кина во глобалните инвестиции ризикува да генерира многу повеќе глобална понуда отколку побарувачка. Ова ќе биде особено болно за економиите со ниска потрошувачка кои ќе бидат конкурентни производители, можеби дури и самата Кина.
Нерамнотежата може да биде уште поголем проблем со оглед на тоа што од 2021-ва година, Кина ги префрла инвестициите од надуениот сектор за недвижнини и во производството. Иако инвестициите во кинескиот сектор за недвижнини се намалија во последните две години – и се очекува дополнително да се намалуваат – вкупните инвестиции не паднаа. Ова делумно се должи на зголемувањето на износот на инвестиции насочени од Пекинг во индустријата и производството. По една деценија пад, резултатот е зголемен удел на производството во кинескиот БДП.
