Приказните кои се раскажуваат за инвестирање во Јапонија во моментов се прилично спротивставени, а иритирачкото е што и двете се чини дека се вистинити, пишува уредникот на пазарот на „Wall Street Journal“, Џејмс Мекинтош.
Првиот е дека берзата „врие“, генерирајќи ги најдобрите перформанси меѓу главните напредни економии од почетокот на минатата година, бидејќи странците се будат со новиот пристап на владата, берзата и корпоративните одбори, пријателски настроени кон акционерите.
Посетата на милијардерот Ворен Бафет и позитивните коментари во пролетта ја нагласија вредноста на инвестирањето во земјата, а акциите пораснаа за повеќе од 20% од крајот на март, бидејќи странски пари се слеваат во земјата.
Втората приказна е дека јенот кој пропаѓаше ја заврши целата работа, а во долари, јапонските акции постигнаа приближно исто како и S&P 500.
И двете приказни би можеле да бидат вистинити, што ги комплицира работите. Во врска со првото, долго време мислев, пишува Мекинтош, дека Јапонија се движи повеќе кон пазарен капитализам (додека САД очигледно се оддалечуваат од него).
Процесот на реформи што започна со третата од „трите стрели“ на „Abenomics“ пред една деценија конечно вроди со плод бидејќи директорите се повеќе се фокусираат на профитабилноста, собирајќи купишта готовина и ставајќи ги инвеститорите на прво место. Има уште долг пат да се изоди, но откупите, непријателските преземања и наметливите инвеститори веќе не се невозможни.
Не е само тоа што владата, панелот за преземање и берзата се обидуваат да создадат средина погодна за акционерите. Како што забележува Питер Таскер, ко-основач и главен стратег во „Arcus Investment“, тие го прават тоа лесно бидејќи имаат поддршка за тоа.
Општо земено, компаниите имаат нето готовина, ослободувајќи ги од обврските кон банките што ги принуди да се фокусираат на нивните доверители, а не на нивните акционери.
Почетокот на инфлацијата – сè уште поддржана од негативните каматни стапки од Банката на Јапонија – го прави чувањето готовина помалку привлечно. Стареењето на населението создава постојан недостиг на работна сила. Ова политички го олеснува отпуштањето, бидејќи отпуштените работници можат брзо да најдат нови работни места. А желбата на САД и Европа да ја намалат нивната зависност од Кина ја прави јапонската производствена база и нејзината локација во Тихиот Океан се привлечни.
„Мислам дека комбинацијата на стимулациите за инвеститорите што ги воведоа властите и геополитичката позиција на Јапонија се многу важни, особено со тоа што јенот е толку евтин“, вели Таскер.
Сепак, проблемот е ниската цена на јенот. Од почетокот на минатата година, добивките на јапонските акции во однос на „S&P“ се случија само кога јенот ослабе. Валутата повторно се приближува до 150 јени за долар, што ги загрижува централните банкари кои интервенираа минатата година за прв пат од 2011-та година за да ја заштитат нејзината вредност. Оваа недела, министерот за финансии Шуничи Сузуки предупреди на можна интервенција, иако тој инсистираше на тоа дека владата е заинтересирана за острите движења на јенот, а не за нивото на валутата.
Природно е јапонските акции да поскапуваат додека валутата слабее, бидејќи најголеми компании се глобалните компании како „Toyota Motor“ и „Sony Group“, кои генерираат голем дел од своите приходи во странство. Проблемот е што кога ќе се отстранат движењата на јенот, јапонскиот пазар речиси совршено се усогласува со американскиот пазар.
Ова го отежнува двојно да се биде нахакан за Јапонија на краток рок. Ако валутата зајакне, акциите треба да паднат. И валутата веројатно ќе зајакне ако и кога централната банка ја заврши својата ултра лабава политика во услови на забрзана инфлација (основните потрошувачки цени растат со најбрзо темпо од 1992-ра година, пред да започне дефлацијата).
Уште полошо, навистина е тешко да се разбере зошто јапонските акции работат како S&P со оглед на огромните разлики помеѓу двата пазари. Инвеститорите не треба да инвестираат во работи што не ги разбираат, а блиската врска помеѓу перформансите на широко диверзифицираниот јапонски пазар и „S&P“ во кој доминира технологијата е мистерија.
Тоа може да биде поттикнато од трговците со индекси и фјучерси кои вложуваат милијарди додека игнорираат поединечни акции, со што се создаваат одлични можности за собирачите на акции. Но, тоа е невозможно да се докаже, а алтернативната теорија е чиста среќа, а не одлична основа за инвестирање.
Еден пресврт на загриженоста е дека можеби е добра работа што Јапонија се израмни со САД само во последните неколку години, бидејќи тоа значи дека многу инвеститори сè уште не ја сфатиле идејата дека Јапонија ја поправа берзата. За оние кои веруваат дека се случува долгорочна промена во Јапонија, тоа значи дека сè уште има многу купувачи кои на крајот ќе се приклучат.
Ова се рефлектира во вреднувањето на акциите. Таскер проценува дека речиси половина од компаниите во индексот „Topix“ тргуваат под книговодствената вредност, додека индексот има однос цена-заработка од 14 пати, во споредба со 18 пати за S&P.
Мора да се признае, тоа не е очигледна зделка што постоеше во сооднос од помалку од 11 пати пред почетокот на „Abenomics“, или околу 12 пати порано оваа година, кога Бафет го посети Токио и рече дека може да ги зголеми своите веќе огромни акции во трговските куќи во земјата (кои оттогаш имаат далеку подобри резултати од поширокиот пазар). Но, овој договор е сепак барем многу поевтин од САД.
Јапонија има многу долгорочни економски предизвици пред себе, не само огромниот јавен долг и меѓу најлошите демографија во светот, како и зависноста од финансирањето на централната банка. Збунувачкиот однос помеѓу нејзината берза и S&P е исто така збунувачки.
Меѓутоа, на среден до долг рок, сè додека се избегнува макроекономска катастрофа, преминот кон пазарен капитализам треба да доведе до подобро раководени компании кои вредат повеќе.
