Економистите и аналитичарите на Волстрит се разочарани од економските перформанси на Кина, надевајќи се дека тоа би можело да ја поттикне владата да преземе стимулации слични на оние во 2008-ма година, напиша за „Financial Times“, Мохамед Ел-Еријан, претседател на колеџот „Queens’ College“ и советник на „Allianz“ и „Gramercy“.
Ова, пак, ќе го оживее домашниот раст и ќе ја врати Кина како клучен двигател на глобалната економска експанзија. Сепак, поверојатното сценарио е продолжување на слабиот раст. Главното прашање сега е колку брзо владата ќе се откаже од стимулативните мерки за сметка на побрз фундаментален преглед на нејзината стратегија за раст.
Неповолните економски перформанси на Кина досега во 2023-та година може да се припишат на два главни фактори: слабото закрепнување по ублажувањето на строгите ограничувања на политиката за нулта Ковид, и поупорните и структурни предизвици за растот. Вториот е резултат на економската стратегија која историски многу се потпираше на недвижен имот, високиот долг на локалната самоуправа, неефикасните државни претпријатија, производството од пониска класа и домашните потрошувачки интернет платформи.
Овој проблем се влошува од неколку фактори, вклучувајќи прекумерна регулатива, тековни геополитички тензии и помал прилив на странски директни инвестиции. Исто така, постои загриженост за потенцијална дефлациска замка во стилот на Јапонија, особено во услови на пад на потрошувачките и производствените цени. Некои странски инвеститори дури се прашуваат дали „Кина е погодна за инвестирање“.
Кинеските власти неодамна најавија серија мали монетарни, фискални и регулаторни мерки за стимулирање на економијата и пазарите. Досега, овие мерки со право се перципирани како поделени и неубедливи. Сепак, многумина веруваат дека на крајот ќе формираат влијателна критична маса. Сепак, има проблеми со овој став.
Кина се соочува не само со предизвици за раст, туку и со значајни финансиски проблеми, вклучително и низи со висока моќ што лесно може да се трансформираат во системски ризици. Ова го ограничува опсегот на старомодни стимулации. Конкретно, зголемената чувствителност поврзана со слабиот сектор на имотот предизвикува домаќинствата да бидат повнимателни во однос на трошењето, што дополнително ги намалува двигателите на растот. Загриженоста за невработеноста кај младите опстојува, а не помогна одлуката на владата да престане да ги објавува бројките за невработеноста кај младите.
Изгледите за надворешната трговија и инвестициите се подеднакво проблематични. Сѐ повеќе се сфаќа дека економското и финансиското раздвојување меѓу Кина и САД најверојатно ќе продолжи. Ова може да го намали придонесот на извозот во растот, да го обесхрабри увозот на важни индустриски инпути, да ги поткопа странските директни инвестиции и да ги направи портфолио-инвеститорите уште поплашливи.
Во прашање е и волјата на властите. Внимателната анализа на нивните изјави предизвикува загриженост дека големото потпирање на традиционалните стимулативни мерки ќе ја загрози способноста на Кина да избега од заедничката развојна замка да биде заглавена во средниот приход. Оваа замка веќе кочи многу земји во развој во нивната потрага да се приклучат на рангот на напредните економии. Стимулации од големи размери, исто така, би го зголемиле ризикот од корупција.
Властите најверојатно ќе продолжат да интервенираат преку мали стимулативни мерки бидејќи се обидуваат подобро да ги соопштат своите намери за забрзување на транзицијата кон нови сектори за раст (како што се производството со повисока додадена вредност, зелената енергија, здравството, вештачката интелигенција, суперкомпјутерите и природните науки). Овој ревидиран модел на раст бара време и вклучува креативно уништување, особено на краток рок. Дополнително, властите ќе треба да размислат за поагресивни мерки за реструктуирање на долгот, кои исто така ќе го одземат растот на почетокот.
Време е пазарите да сфатат дека Кина не се враќа на својата стара економска и финансиска игра и дека нејзиното враќање како моќен мотор на глобалниот економски раст е малку веројатно во блиска иднина. Нејзините економски перформанси веројатно ќе останат слаби во остатокот од 2023-та година и во првата половина на 2024-та година.
Гледајќи подалеку од овој период, изгледите се исто така далеку од оптимистички. Тешкиот процес на преориентирање на кинеската економија во контекст на тековните геополитички тензии и сложеноста на изградбата на алтернативен меѓународен поредок поставува значителни пречки. Властите исто така ќе треба да ја надминат нивната сегашна значајна тенденција кон централизација и наместо тоа да дозволат (но не и микро-управување) појавата на моќни мотори за раст на приватниот сектор. Сепак, она што многумина можеби постојано ви го кажуваат, веќе не е дадено дека Кина ќе стане најголемата светска економија, заклучува Ел-Еријан.
