Она што се акумулира во нас на крајот се претвора во болест која може да не убие.
Сите ние генерално почнуваме да се занимаваме со саморазвојот дури откако ќе преживееме одредени искуства кои создаваат многу потиснати негативни емоции, додека некои од нив се случуваат во раното детство, па дури и во пренаталниот период, па затоа имаме многу нејасни емоции кои не можеме да се освестиме затоа што не ни е јасна причината за нив.
Понекогаш еден живот е премногу краток за да ги реализираме сите овие емоции, често учиме да ги потиснуваме уште подлабоко мислејќи дека сме се исчистиле.
Ова особено се случува кога земаме антидепресиви и седативи бидејќи тоа е најмоќниот начин за блокирање на емоциите, односно за заборавање, а во исто време и најдобар начин за потиснатите трауми повторно да оживеат преку болеста. Секоја болест го претставува одговорот на нашето целокупно енергетско тело, тоа е резултат на нашата мисла и емоционални вложувања.
Нашиот живот е составен од само 1% настани, останатите 99% се реакции на настани. Всушност, целиот наш живот го поминуваме обработувајќи и варејќи одредени животни удари и трауми.
Објективно, она што го доживуваме како удари се животни лекции и искушенија кои нè враќаат на себе, со основна порака дека не можеме да излеземе надвор додека не се прифатиме одвнатре.
Во раното детство, ние сме многу чувствителни, приемчиви и сè што мислат и чувствуваат нашите родители го презема нашиот несвесен ум како програма, исто како што претходно го преземавме генетското наследство како програма. Значи, ние не сме празен лист, туку доаѓаме на овој свет како програмирани информации.
Затоа имаме навика да ја повторуваме истата мисла одново и одново бидејќи не можеме да ја одлепиме иако ни пречи. Болеста секогаш го напаѓа оној дел од телото што е најслабата алка, односно каде се акумулирани негативните емоции и нашата желба да ги блокираме, скриеме и заборавиме.
Кога ќе се „почастиме“ со чир на желудникот, доаѓаме во ситуација да треба да го избереме начинот на исхрана, што всушност ја претставува потребата за контрола и селекција на емоционално ниво. Тироидната жлезда е исполнета со неискажани зборови кои сме ги „проголтале“ на наша штета, општо земено, нарушување на тироидната жлезда или чакрата на грлото претставува проблем на комуникација и вербално изразување.
Општо земено, само кога темелно ќе го уништиме нашето тело, ќе се сетиме дека мора да избегнуваме стрес, не смееме да се заморуваме, лекарот ни забрани алкохол, цигари, масна и тешка храна, надевајќи се дека таблетите ќе ни помогнат да ги поправиме оштетените структури во нашето енергетско тело, што никогаш нема да се случи. Лековите не делуваат на програми. Програмите се информации од потиснати емоции кои ги упатуваат клетките како да се однесуваат.
Што се потиснати емоции? Тие се како потонат брод, како Титаник. Кога бродот тоне тој исчезнува од нашите очи, но сепак отиде некаде. Тој потона во невидливите области, но сè уште постои. Полн со различни содржини, луѓе, среќа, тага, љубовни приказни. Исто така, кога сме вознемирени, соочени со непријатна или негативна ситуација, во обид да создадеме привиден мир, ќе земеме седатив и нашиот Титаник ќе потоне во несвесното. Ќе почувствуваме олеснување, но тоа сепак ќе го има, иако ќе се обидеме да го заборавиме.
Заборавањето е најлошиот начин за решавање на проблемите, понекогаш ќе се појават духовите од потонатиот брод, но најчесто тие ќе претставуваат невидливи и нејасни препреки и блокади, па ќе имаме чувство дека некоја невидлива сила не кочи и ни го спречува напредокот, дека едноставно не ни оди, а не ни знаеме зошто итн.
На крајот на краиштата, кога ќе се обидеме да заборавиме некои работи во животот, нашиот ум ќе го преземе заборавот како одбранбен механизам и ќе почне неселективно да заборава, па ќе ги заборавиме пријателите, обврските, родендените и ќе станеме неодговорна личност и на крајот ќе станеме целосно безлични и веќе никој нема да може да смета на нас, па и самите ќе паднеме во заборав.
Срцето страда од блокирани емоции кои не сме ги покажале од страв, црниот дроб собира лутина, а желудникот собира необработена содржина, нешто што не сме успеале да го „изџвакаме“, со кое не сме се помириле, а како резултат имаме гастритис или чир на желудникот.
Едноставно, за се има одредена аналогија и каузалност, доколку не сме доволно свесни за себе и за нашето внатрешно јас, неминовно сме осудени на животни драми и конфликти.
