Иако статистички не треба да бидеме сами во вселената, вонземјаните, барем колку што е официјално познато, сè уште не контактирале, односно не сме успеале да ги пронајдеме во пространоста на вселената. Еден швајцарски научник сега нуди нов одговор на прашањето зошто сè уште не сме успеале да пронајдеме вонземјани.
Клаудио Грималди, биофизичар од Лабораторијата за статистичка биофизика на École Polytechnique Fédérale de Lozanne (EPFL) во Швајцарија, дошол до друго објаснување за радио тишината на вонземските цивилизации, а неговото објаснување било инспирирано од скромниот сунѓер. Поврзана студија беше објавена во научното списание The Astronomical Journal.
Баравме само 60 години. Земјата едноставно би можела да се наоѓа во меур кој случајно е лишен од радио бранови емитирани од вонземски живот, истакнува Грималди.
Едноставно кажано, има премногу простор за скенирање, а вонземјанските сигнали најверојатно нема да се приближат доволно блиску за да ги откриеме, или барем досега не се. Грималди го заснова своето објаснување на статистички модел кој претходно се користел за проучување на порозни материјали како сунѓери, само наместо порите во материјалот, моделот се користел за да се процени дистрибуцијата на вонземски емитери на сигнали кои може или не се во пространоста на вселената.
Трпението е клучот, но колку треба да бидеме трпеливи?
Главната порака што може да се извлече од објаснувањето на Грималди е да се остане трпелив. Скенирањето за траги од вонземски комуникации во вселената бара време, напор и пари, а постои дебата за тоа дали потрагата по вонземска интелигенција (SETI) всушност вреди за нашиот напор.
Наведениот научен модел започнува со претпоставката дека во кое било време има барем еден електромагнетен сигнал од технолошко потекло во Млечниот Пат и дека Земјата била во мирен меур (или еквивалент на пора во сунѓер) барем шест децении, ако не и повеќе. Ако е така, тогаш статистички има помалку од една до пет електромагнетни емисии на век, каде било во нашата галаксија. Поинаку кажано, вонземските електромагнетни емисии се приближно исто толку чести како суперновите на Млечниот Пат. Значи, тие воопшто не се чести.
Две сценарија
Во проценките како оваа, кои вклучуваат веројатности, често има претпоставки кои може да се избегнат. Можно е да се прилагодат факторите за да бидат малку пооптимистички (или песимисти), прилагодувајќи ја веројатноста за фаќање сигнал во иднина.
Одејќи според најоптимистичкото сценарио, со горенаведените услови, Грималди вели дека може да поминат најмалку 60 години пред да наидеме на вонземски пренос. Во најмалку оптимистичко сценарио, чекаме повеќе од 2000 години. Без разлика за кое од двете сценарија зборуваме, сепак треба да го имаме радиотелескопот вперен во вистинската насока.
Немавме среќа (досега)?
Можеби немавме среќа затоа што откривме како да користиме радио телескопи токму кога поминувавме низ дел од универзумот каде што немаше електромагнетни сигнали од други цивилизации. Мене оваа хипотеза ми изгледа помалку екстремна од претпоставката дека постојано сме бомбардирани со сигнали од сите страни, но поради некоја причина не можеме да ги откриеме, смета Грималди.
Грималди сугерира дека најдобриот начин за пребарување вонземски сигнали е да барате сигнали во податоците собрани од телескопи фокусирани на други мисии наместо да користат телескопи конкретно за пребарување на вонземски комуникации.
Најдобрата стратегија може да биде усвојување на претходниот пристап на заедницата SETI за користење на податоци од други астрофизички студии за откривање на радио емисии од други ѕвезди или галаксии за да се види дали тие содржат техносигнали и да се направи стандардна практика, заклучува Грималди.
