Истражувањето на Универзитетот во Калифорнија, Сан Франциско финансирано од Фејсбук, разви мозочен имплант со компјутерски интерфејс, кој им помага на лицата со попреченост кои не можат да комуницираат со околината на кој било друг начин, да можат повторно да комуницираат. Ова е последната фаза од проектот „Стено“, во кој беше развиен мозочен имплант кој специфичната активност на мозокот ја преведува директно во зборови и реченици, овозможувајќи му на тивкиот и парализиран пациент да комуницира со околината.
Ова е првпат природен обид за изговарање зборови да се декодира во вистински зборови користејќи само активност на мозокот, објаснува д-р Дејвид Мозес, водечки автор на студијата објавена во научното списание New England Journal of Medicine.
Се надеваме дека ова е доказ за принципот на работа на директна контрола на говорот на комуникацискиот уред, додава д-р Мозес.
Студијата беше спроведена во пракса од неврохирургот д-р Едвард Чанг, кој имплантираше „невропротеза“ со електроди во мозокот на нем и парализиран пациент. Се работи за пациент кој доживеал мозочен удар на возраст од 20 години.
Наведената невропротеза беше вградена над областа на мозокот одговорен за контролирање на вокалниот тракт, а пациентот се обиде да комуницира одговарајќи на прашања поставени на екранот.
Невропротезата користи компјутерски алгоритми за учење кои можат да препознаат 50 зборови и да ги стават во реченици изговорени во реално време. На пример, кога еден пациент беше прашан како се чувствува денес, неговиот одговор на екранот беше дека се чувствувам многу добро. Реченицата не се појави одеднаш, туку збор по збор, но комуникацијата беше успешно спроведена.
Мозес објасни дека истражувањето ќе продолжи по фазата на финансирање од страна на Фејсбук и дека научниците треба уште многу да направат.
Во моментов е нејасно колку препознавањето на говорот доаѓа од снимените обрасци на активност на мозокот, комбинација на вокален говор или комбинација од двете.
Меѓутоа, Мозес појасни дека неговата студија не претставува откритие на читање на мисли, но се потпира на откривање на мозочната активност што се случува конкретно кога некое лице се обидува да се однесува на одреден начин, како на пример кога се обидува да зборува.
Мозес исто така вели дека работата на неговиот тим сè уште не може да се пренесе на неинвазивни неурални случаи.
