Во мај минатата година, тогашната италијанска министерка за земјоделство Тереза Беланова, целосно нежна и практично во солзи, го објави указот со кој илјадници илегални имигранти добија можност легално да работат на фарми и како домашни помагатели.
Но, помина една година и програмата сè уште стои, бидејќи е жртва на италијанските бирократски мелници.
Френк Агбонтаен, е 30-годишен Нигериец кој живее во Италија од 2016 година. Како и илјадници други, тој исто така допловил во земјата со брод од Либија. Откако со години се бореше со мизерно платената непријавена работа, му беше понудена работа според новата регулаторна шема за работа како чистач во Рим. Тој се пријавил за работна дозвола во Светиот Град во јули минатата година и оттогаш чека одговор.
„Имав толку големи надежи, мислев дека сè ќе се реши за неколку недели или барем неколку месеци“, изјави Агбонтаен за Ројтерс. „Толку е фрустрирачко, секој ден се молам за некои позитивни вести“.
Агбонтаен е далеку од единствениот. Во Рим, до 15 април, никој од над 16.000 апликанти не добил дозвола. Во Милано, од над 26.000, само 441 досега добиле дозвола, според податоците на непрофитната организација Еро Страниеро (бев странец).
Африканците за берба, источноевропјаните за домашни работи
Во Италија, Африканците и Индијците често се ангажирани за земјоделски работи, додека домашните работи се претежно за жени од Источна Европа. Сивата економија и експлоатацијата на работниците цветаат во двата сектора, а поранешната министерка Беланова, и самата поранешна работничка на фарма, го промовираше проектот како начин да ги направи „невидливите помалку невидливи“.
„Овие луѓе ќе имаат работна дозвола и ќе им помогнеме да го повратат својот идентитет и достоинство“, рече таа. Шемата, која се совпадна со бруталниот прв бран на пандемијата од ковид-19 во Италија, беше итно потребна за берба на земјоделски култури и грижа за стари лица во домовите за стари лица.
Драги е свесен за недостатоците
Но, до 15 април, од 220.000 луѓе низ целата земја кои поднеле барање за дозвола, само 11.000 ја добиле, а тоа се само пет проценти. Портпаролот на Министерството за внатрешни работи за Ројтерс изјави дека според сегашните ажурирани податоци, дозволата е потврдена „веќе“ за 14 проценти од апликантите. Дозволата е одбиена од 1,5 проценти од апликантите, додека 84 проценти се уште чекаат на обработка на податоците.
Овој мизерен напредок елоквентно го илустрира хроничниот италијански проблем – политичарите гордо најавуваат ново законодавство, а потоа слабо го спроведуваат или воопшто не го спроведуваат. Новиот премиер Марио Драги е добро свесен за овие прашања, бидејќи се обидува да ја модернизира државната бирократија за да и дозволи на Италија да потроши добри 200 милијарди евра на европски фондови за инфраструктурни проекти.
Макотрпна постапка
Секој мигрант кој поднел барање за дозвола за работа и неговиот / нејзиниот посакуван работодавач морале да достават серија документи во нивната апликација преку интернет, а работодавачот исто така морал да плати такса од 500 евра. Откако апликациите ќе го поминат првото сито, работникот и работодавачот се повикуваат на интервју. Ако сè е добро, на работникот му се доставува пополнет образец, кој тој мора да го испрати до полицијата за потоа да добие дозвола.
Кога во април беше побарано од владата да му објасни на парламентот зошто обработиле толку малку апликации, како главна причина беше наведена „сложеноста на процедуралните барања“, со „голем број на средни фази“. Тука спаѓаат канцелариите на локалното министерство, полицијата, локалниот инспекторат за труд и државната социјална служба.
Уредбата од мај 2020 година предвидуваше вработување на 800 работници со скратено работно време за обработка на апликациите, но првите такви работници не беа ангажирани дури до март оваа година. Портпаролот на Министерството за внатрешни работи рече дека тие сега ги ангажирале сите 800. Процесот е забавен и со анти-корона мерките како што се држење едни на други на растојание, што резултираше во повикување на помалку луѓе на интервју отколку што би направиле поинаку.
Без кревање на телефонот
На веб-страницата на министерството се гледа дека апликацијата на Агбонтаен чека зелено светло од локалниот инспекторат за труд, кој Ројтерс се обидуваше да го добие на телефон неколку дена – неуспешно. Никој не одговара на телефон.
За разлика од поранешните колонијални суперсили како што се Велика Британија и Франција, имигрантите во Италија беа ретки сè до средината на 1980-тите, кога почнаа да пристигнуваат во се поголем број од Африка и Источна Европа. Повеќе од 30 години подоцна, немаше голем напредок во нивната интеграција во поширокото општество.
На пример, во Италија е исклучително ретко да се види црн или азиски доктор, адвокат, наставник, па дури и возач на автобус или возач на такси. Голем дел се невработени или работат во сива економија и се редовна цел на десничарската лига.
Агбонтаен, кој работел како керамичар во Нигерија, смета дека добивањето на работна дозвола е клучен чекор за редовно вработување во градежништво или фабрика. Потоа се надева дека во Италија ќе му се придружат сопругата и десетгодишната ќерка, кои останаа во татковината. “Сите овие години борба за нешто што никогаш не можеш да го постигнеш … ќе полудиш. Но, јас никогаш немам намера да се откажам”, рече тој.
