Сетилото за мирис може постепено да исчезне со текот на годините поради загадениот воздух.
Благодарение на сетилото за мирис, го доживуваме светот околу нас. Покрај убавите мирисни ноти, чувствуваме и понепријатни, а на тој начин сетилото за мирис навреме не предупредува на можна опасност, како што е пожар, на пример.
За време на пандемијата на корона вирусот, најчест симптом на инфекција беше губењето на сетилото за вкус и мирис. Оние кои го поминале знаат колку може да биде непријатно.
Исто така, додека респираторните инфекции може да доведат до привремено губење на ова важно сетило, сетилото за мирис може постепено да исчезне со текот на годините поради нешто друго. Се работи за загадување на воздухот.
Изложеноста на мали честички на загадувањето на воздухот, кои најчесто се произведуваат со согорување на гориво во возилата, електраните и нашите домови, претходно беше поврзана со „миризлива дисфункција“, но обично само во индустриските области. Меѓутоа, новото истражување сега ја покажува вистинската големина и потенцијалната штета предизвикана од загадениот воздух што го дишеме секој ден.
„Нашите податоци покажуваат дека постои 1,6 до 1,7 пати поголем ризик од развој на аносмија со долготрајна изложеност на опасни честички“, вели Муругапан Раманатан, ринолог од Медицинскиот факултет Џон Хопкинс во Балтимор. Инаку, аносмијата е делумен или целосен недостаток на сетилото за мирис како резултат на повреда, болест или генетски проблеми. Процентуално, тоа е зголемување од 160% до 170%.
Исто така, една мексиканска студија од 2006 година користела силни мириси на кафе и портокал за да покаже дека жителите на Мексико Сити, кој често се бори со загадениот воздух, имаат тенденција да имаат полошо сетило за мирис од луѓето што живеат во руралните области на земјата.
Со помош на колегите, д-р Раманатан проучувал 2.690 пациенти кои биле хоспитализирани во Балтимор во текот на четири години. Околу 20 проценти имале аносмија и повеќето не пушеле (што е важно бидејќи е позната навика дека влијае на сетилото за мирис). Утврдено е дека вредностите на загаденоста на воздухот се значително повисоки во населбите каде што живееле пациенти со аносмија.
Иако приспособени за возраста, полот, етничката припадност, индексот на телесна маса, употребата на алкохол или тутун, наодите беа исти: „Дури и малите зголемувања на изложеноста на загадување со честички на животната средина може да се поврзат со аносмија“.
Покрај тоа, друга едногодишна студија во Сао Паоло, Бразил, исто така покажа дека луѓето кои живеат во области со поголемо загадување со честички имаат ослабено чувство за мирис.
