Неодамнешната научна анализа на геолошкиот запис на длабокото море открива космички танц меѓу Земјата и Марс кој влијае на цикличните промени во длабоките океански струи, кои се случуваат на секои 2,4 милиони години.
Геонаучникот Адријана Дуткиевич од Универзитетот во Сиднеј ја нагласува оваа врска. Има само еден начин да ги објасниме: тие се поврзани со циклусите во интеракциите помеѓу Марс и Земјата кои орбитираат околу Сонцето, објаснува Дуткиевич.
Откриениот астрономски „голем циклус“ е резултат на анализа на порамнувањето на орбитите на Земјата и Марс. Наодот, иако не е поврзан со тековните антропогени климатски промени, покажува дека врвот на циклусот одговара на зголеменото сончево зрачење и потопла клима на Земјата.
Спротивно на преовладувачкото верување дека затоплувањето на климата ќе резултира со помалку активен длабок океан, новото истражување објавено во списанието Nature Communications ја доведува во прашање таа идеја. Научниците, предводени од Дуткиевич, испитувале 293 длабоки дупнатини ширум светот, идентификувајќи 387 пукнатини во седиментот во изминатите 70 милиони години. Изненадувачки, овие прекини се совпаднаа со познати периоди на потопла клима, вклучувајќи го палеоценско-океанскиот термички максимум пред околу 56 милиони години.
Студијата всушност открива потенцијална врска помеѓу Марс и климата на Земјата, нудејќи алтернативна перспектива за факторите кои придонесуваат за значително затоплување.
Гравитационите полиња на планетите во Сончевиот систем се испреплетуваат едни со други и оваа интеракција, наречена резонанца, ја менува планетарната ексцентричност, мерка за тоа колку нивните орбити се блиску до кружноста, објаснува геофизичарот Дитмар Милер.
Покрај тоа, истражувањето ги оспорува претпоставките за влијанието на глобалното затоплување врз циркулацијата на длабоките океани, сугерирајќи дека потоплите океани би можеле да одржат посилна длабока циркулација.
Нашите длабочински податоци кои опфаќаат 65 милиони години сугерираат дека потоплите океани имаат посилна длабока циркулација, вели Дуткиевич.
Овој увид подразбира потенцијална еластичност на океанот, дури и ако Северноатлантската меридијална превртена струја (главната морска струја во Атлантскиот океан) се забави или запре.
