Мона Лиза откри уште една тајна: со користење на рендгенски зраци за да се ѕирне во хемиската структура на мало парче од прославеното уметничко дело, научниците добија нов увид во техниките што Леонардо да Винчи ги користел за да го наслика тој револуционерен портрет на жена со загадочна насмевка.
Рецептот за маслена боја што Леонардо го користел како основен слој за да ја подготви плочата од дрво од топола се чини дека бил различен и со посебен хемиски состав карактеристичен за „Мона Лиза“, откри тим на научници и историчари на уметност од Франција и Велика Британија.
„Тој сакаше да експериментира и секоја негова слика е технички сосема различна“, вели Виктор Гонзалес, главен автор на студијата и хемичар во највисокото француско истражувачко тело, CNRS. Гонзалес го проучувал хемискиот состав на десетици дела на Леонардо, Рембрант и други уметници.
„Во овој случај, интересно е да се види дека навистина постои специфична техника за основниот слој на „Мона Лиза““, изјави тој за медиумите.
Истражувачите го пронајдоа реткото соединение „плумбонакрит“ во првиот слој на боја на Леонардо. Откритието, рече Гонзалес, за прв пат го потврди она што историчарите на уметноста претходно само го претпоставуваа: дека Леонардо најверојатно користел оловен оксид во прав за да ја згусне основната мешавина на боја и да и помогне да се исуши додека почнал да работи на портретот на жената што сега гледа зад заштитното стакло во музејот Лувр во Париз.
Кармен Баумбах, италијански специјалист за уметност и куратор во Метрополитен музејот на уметност во Њујорк, која не беше вклучена во студијата, го нарече истражувањето „многу возбудливо“ и рече дека секој научно докажан нов увид во техниките на сликање на Леонардо е „исклучително важна вест за светот на уметноста и нашето глобално општество“.
Пронаоѓањето на пломбонакрит во Мона Лиза сведочи за „духот на Леонардо на страсно и постојано експериментирање како сликар – тоа е она што го прави безвременски и модерен“, рече Баумбах.
Фрагментот од боја од основниот слој на „Мона Лиза“ што беше анализиран беше едвај видлив со голо око, не поголем од дијаметарот на човечко влакно, а беше земен од горниот десен раб на сликата.
По Леонардо, холандскиот мајстор Рембрант можеби користел сличен рецепт кога сликал во 17 век. Гонзалес и други истражувачи претходно пронајдоа „плумбонакрит“ во неговите дела.
„Тоа исто така ни кажува дека овие рецепти се пренесуваат со векови“, рече Гонзалес.
Се смета дека Леонардо го растворил оловниот оксид во прав, кој има портокалова боја, во ленено или оревово масло со загревање на смесата за да се добие погуста паста што побрзо се суши.
„Она што ќе го добиете е масло кое има многу убава златна боја“, рече Гонзалес. „Тече како мед“.
„Има уште многу, многу работи што треба да се откријат, сигурно. Едвај ја изгребавме површината“, рече Гонзалес.
