Пред точно една година, на 7 октомври 2023 година, светот беше сведок на избувнувањето на еден од најкрвавите конфликти во поновата историја на Блискиот Исток. На тој ден, палестинската милитантна организација Хамас започна масовен напад на израелска територија, што резултираше со смрт на околу 1.200 луѓе и киднапирање на повеќе од 250 заложници. Овој напад, кој вклучуваше упади преку граница, ракетни напади и масакри на цивили, го означи почетокот на војната во Газа, која набрзо ескалира и доведе до сериозни последици за регионот.
По овој напад, Израел прогласи воена состојба и започна интензивни воени операции против Хамас во Појасот Газа. Владата во Тел Авив вети дека ќе го уништи Хамас, организацијата што ја сметаат за одговорна за нападот и која го контролира Појасот Газа од 2007 година. Воената офанзива на Израел беше фокусирана на елиминирање на воената инфраструктура на Хамас, но и на сузбивање на други милитантни групи, вклучително и Хезболах, кои станаа активни во јужен Либан и започнаа ракетни напади врз северните делови на Израел како одговор на ескалацијата на конфликтот.
Во првите недели од конфликтот, израелските сили извршија стотици воздушни напади врз цели во Газа, вклучувајќи складишта за оружје, воени бази, тунели и домови на лидерите на Хамас. Сепак, многу цивили беа убиени во тие напади, што наиде на осуда од меѓународната заедница. Цивилите станаа колатерална штета во конфликтот што се води во една од најгусто населените области во светот, каде што линиите меѓу воените и цивилните цели често се нејасни. Проценките велат дека неколку илјади луѓе загинале во првите месеци од војната, меѓу кои и голем број жени и деца.
Конфликтите набрзо се проширија и во другите делови на регионот, особено во Либан. Хезболах, милитантна група која дејствува во Либан, се приклучи на конфликтот со лансирање ракети во северните делови на Израел, додека израелските сили возвратија со напади врз цели во Либан. Оваа ескалација на конфликтот предизвика загриженост дека војната може да се прошири во поширокиот регион, вклучувајќи ги Сирија, Ирак и Иран, и да доведе до понатамошна дестабилизација на Блискиот Исток.
Освен конфликтот меѓу Израел и Хамас, тема на загриженост беше и војната во Либија. Во тоа време, Либија се бореше со внатрешни судири и политичка нестабилност, а додавањето на Хезболах во конфликтот дополнително ја искомплицира ситуацијата. Регионалните актери, вклучително и Иран, го искористија овој конфликт како можност да го зајакнат своето влијание во регионот, што предизвика нови тензии.
Меѓународната заедница беше соочена со предизвикот како да одговори на оваа криза. Додека западните земји, вклучително и Соединетите Американски Држави, обезбедија политичка и воена поддршка на Израел, многу други земји и меѓународни организации, како што се Обединетите нации, повикаа на прекин на непријателствата и почитување на меѓународното хуманитарно право. Критиките беа особено насочени кон непропорционална употреба на сила и цивилни жртви во Појасот Газа.
Како што напредуваше војната, хуманитарната криза во Газа стана потешка. Десетици илјади луѓе ги загубија своите домови, додека болниците беа преполни со ранети, често без основни медицински материјали. Израел го блокираше пристапот до Газа, што ја отежнува испораката на храна, лекови и друга помош. Организациите за човекови права предупредија дека последиците од овој конфликт може да остават трајни лузни врз палестинското население.
Во меѓувреме, Хамас, и покрај интензивните напади, успеа да ја задржи контролата врз поголемиот дел од Газа, користејќи мрежа од подземни тунели и мобилни единици за да избегне директни конфронтации со израелските сили. Овој воен статус кво траеше со месеци, додека дипломатските напори за постигнување примирје беа неуспешни.
Една година подоцна, конфликтот се уште е далеку од решен. Овој конфликт уште еднаш покажа колку е сложен и тежок за решавање на конфликтот меѓу Израел и Палестина, кој со децении го дестабилизира Блискиот Исток.
