Сè е во ред. Барем така изгледа. Доаѓаме на работа, се насмевнуваме, испраќаме мејлови, зборуваме со колеги, ги исполнуваме обврските. Однадвор – функционални. Одвнатре – исцрпени.
Не се работи за физички замор. Ова е друг вид умор. Тивок, Длабок, Наталожен.
Не се гледа на лицето, но тежи во градите. Се будиме без енергија и легнуваме со чувство дека пак не сме завршиле доволно. Ни викендите веќе не помагаат. Ни кафето. Ни одморите.
„Имам чувство дека сум постојано на ивица, ама никој не прашува дали сум добро. Затоа што не изгледам лошо,“ ни рече една читателка од Охрид, 34-годишна самохрана мајка и сметководителка во приватна фирма.
Ова не е нејзина приказна, ова е приказна на многумина.
Луѓе што молчат и „влечат“ низ денот. Луѓе кои изгледаат силни, но се распаѓаат во тишина. Луѓе кои не можат веќе, но продолжуваат – за децата, за киријата, за кредитот, зашто „нема кој друг“.
И најстрашно е тоа што никој не прашува. Зашто сме научиле дека силните не се жалат. Дека „сите сме под стрес“, па не треба да претеруваме. Дека уморот е слабост, а во меѓувреме, тивко гориме.
Ние сме генерација која научи да трпи. Да се смееме додека нè боли. Да работиме додека душата вреска. Да не бараме помош за да не изгледаме „разгалено“. Но ова не е сила, ова е самоуништување.
Можеби е време да признаеме дека не мора секогаш да сме добро. Не мора секогаш да сме достапни, продуктивни, совршени. Не мора секогаш да издржиме.
Наместо тоа, мора да почнеме да се слушаме себеси, и другите. Да прашаме: „Како си?“, не од навика, туку со намера. Да разбереме дека зад секое „добро сум“ може да се крие невидлива борба.
И не, не е срамно да си уморен, срамно е што друштвото ни кажа дека не смееме да бидеме.
Б.С.
