Во срцето на европската престолнина, каде што културите се мешаат како мириси во француска пекарница, четворица млади луѓе од различни земји го делат својот живот, просторот и секојдневието во мал стан на третиот кат од стара зграда во квартот Нежанте.
Еден куфер надежи, неколку редици книги и доволно инстант-кафе за да ги преживеат долгите ноќи на учење – тоа е основниот инвентар во нивното ново „семејство без крвна врска“.
„Не беше лесно да најдеме стан. Сè е скапо, агенциите бараат гаранција, а ние сме само студенти со големи соништа“, раскажува Елена од Битола, 23-годишна студентка на европски студии, која штотуку ја завршила својата втора смена како келнерка во блиското бистро.
Станот има едвај 60 квадрати. Четири кревети, една мала кујна и бања што секојдневно се претвора во утрински воен фронт. Но и покрај тоа, овие четворица — Елена од Македонија, Хавиер од Шпанија, Леа од Франција и Самуел од Белгија — секоја вечер го завршуваат денот со заедничка вечера и по некој несмасен политички дијалог што завршува во смеа.
„Јас сум единствениот кој сака да се тушира рано наутро. Леа вели дека тоа е ‘нечовечко’, ама научив да молчам и да ѝ оставам кафе пред вратата“, вели Самуел и се смее, наведнувајќи се под нискиот таван на нивната импровизирана дневна соба, која всушност е проширен ходник со две столчиња и масичка.
Но животот во таков амбиент носи повеќе од споделена сметка за струја. Тој значи и учење на трпение, разбирање на други култури и истражување на себеси.
„Научив да се смеам на глас, да готвам нешто повеќе од тестенини и да слушам музика од Фламанци“, вели Хавиер, кој студира архитектура и ги претвора ѕидовите на станот во изложба на свои скици.
Парите се секогаш проблем. Сите работат по неколку часа неделно – од разнесување флаери до чистење туѓи домови. Но тие велат дека никогаш не биле посреќни.
„Имаме едно правило“, објаснува Леа. „Без оглед колку сме уморни, неделата навечер е за кино-проекција дома. Проекторот го најдовме на пазар за 15 евра, а ѕидот ни е бел“.
Во еден град со гламурозна архитектура и институции, животот на овие млади луѓе не е раскошен, но е искрен. Тие се движат низ малиот простор како низ симфонија на компромиси, учејќи дека големината на станот не ја мери големината на сонот.
„Стразбур ни даде многу. Не само дипломи, туку и пријателства за цел живот“, завршува Елена.
Б.З.М.
