По смртта на Тито, живеела затскриена и речиси целосно изолирана во вила во белградската населба Дедиње.
Нејзината последна желба била да биде погребана во Куќата на цвеќето, покрај Тито.
„Секторот“ на Јованка бил домот и нејзиниот сопруг Јосип: кај неа околу Тито преовладувала уредноста и совесноста. А Тито знаел да биде груб и циничен кон неа – страдала Јованка, молчела и се срамела.
Синовите на Тито ја сакале, а ни таа немала кавги со нив. Но тие со Тито не биле во добри односи: постариот Жарко дивеел на свој начин, а момчето Миша бил навреден. Јованка се грижела за помалите сестри и им помагала да се образуваат и да излезат на прав пат, но не се грижела за нив иако можела.
Сакала да има деца, но Тито не се согласувал со тоа – мислел дека нема среќа со децата, а можеби и не сакал да се оптоварува со тоа.
