Дури и пред пандемијата, мигрантите полесно ја губеа работата од Германците, бидејќи ретко имаа сигурно место. Во антипандемиските мерки, ова стана уште поочигледно, што е проблем и за нивната интеграција.
Околу 400.000 вработени лица од баратели на азил се изложени на трипати поголем ризик да ја изгубат работата од првиот бран на пандемијата отколку граѓаните на оваа земја: околу 20.000 од нив или 5% ја изгубија за време на пандемијата. До крајот на 2020-та година, стапката на невработеност кај мигрантите се зголеми за 2,7% – многу посилна отколку кај граѓаните на ЕУ (2,2%) и Германците (1%). Мигрантите исто така почесто биле испраќани со скратено работно време, но имале помали шанси да работат во „Home Office“.
Ова може да се види од неодамна презентираниот извештај на Институтот за истражување на пазарот на труд и вработување (IAB), научениот центар на Германската федерална служба за вработување во Нирнберг. Но, има и некои подобри вести: мигрантите најдоа работа многу брзо кога економијата почна да се опоравува по првата блокада.
„Вработувањето на мигранти и бегалци реагира посилно на ударите врз пазарот на труд отколку што е случај со домашното население“, објаснува Хериберт Брикер, соработник на Институтот и еден од авторите на студијата.
Брикер е позагрижен што позитивниот развој од претходните години значително забави или дури запре во пандемијата. Така, дури и во годината на пандемијата 2020-та, имаше зголемување од 1% на вработеноста кај мигрантите, но ова е многу помалку од 5% измерено во претходната година.
„Го прекинавме процесот на интеграција и ова може да има долгорочни негативни последици“, рече Брикер. Бидејќи многу програми за интеграција на мигрантите на пазарот на труд се суспендирани, а курсевите за јазик и култура се прекинати.
Мосјкан Ехрари од „Handbook Germany“, информативен портал за мигранти, сведочи дека губењето работа на мигрантите е поврзано и со голем страв.
„Многумина сега нè прашуваат: Јас ја изгубив работата и сега се плашам дека тоа ќе има влијание врз моето право на престој“. И според статистичките податоци на институтот „IAB“, во Германија во моментов има околу 200.000 лица со таков статус , а околу две третини од нив имаат некаква работа“.
Од почетокот на 2020-та година е воведена категоријата „страдање поради вработување“, што значи дека им е дозволено да останат доколку имаат работа преку која плаќаат и придонесуваат. Но, проблемот е во реализацијата: претприемачот Готфрид Харле вели дека целиот закон предизвикува „многу бирократија, а всушност се сведува на протерување на овие луѓе од земјата полесно отколку да им се даде можност за престој“.
Тој е сопственик на пиварница во Алгау и вработува 35 лица, од кои пет се мигранти. Заедно со други претприемачи, Харле се занимава со иницијативата за право на престој за работа. Тие се здружија бидејќи им беше преку глава од тоа како „одново и одново се случува добро интегрирани мигранти да бидат извлечени од своите работни места за да бидат протерани од Германија“. Ова не беше толку многу за време на пандемијата, туку првенствено затоа што немаше летови за да се вратат дома.
Бидејќи нивната несигурна перспектива за престој е проблем и за работодавците, вели од искуството на еден од неговите познаници кој поседува пекара. „Ми рече дека нејзините мигранти го прават истото како и другите и дека станаа многу добри и незаменливи соработници. Но, веќе од страв дека ќе бидат протерани подоцна, тие повеќе нема да сакаат да вработуваат мигранти“.
Дури и ако не им се заканува депортација, губењето работа за мигрантите честопати значи да се западне во маѓепсан круг, ни вели Ехрари. Заради Ковид-19, државните канцеларии не работат, така што „тие секогаш стојат зад затворени врати, не добиваат термин за состанок со надлежен соработник, но мораат да пополнуваат комплицирани обрасци на Интернет – претежно само на германски“.
Затворените училишта и градинки веќе ги водат Германците кон очај, а за мигрантите ова е само голем предизвик. „Тоа е вистинска катастрофа“, вели Ехрари. „Многумина дури и не знаат дека и тие имаат право на неопходна грижа за своите деца во градинка. Но, сите мерки за борба против пандемијата каде што граѓаните се повикуваат да останат дома и да сретнат што е можно помалку луѓе, значи дека нивните деца се сами дома, па дури и забораваат на германскиот јазик што веќе го научиле.
Брикер вели дека не сите овие тешкотии и пандемии на долг рок ќе го променат долгорочниот тренд на имиграција во Германија. Поради стареењето на населението, оваа земја е зависна од доаѓањето на нови работници. Така, во годината на пандемија, бројот на новодојденците ефективно се зголеми за 250.000 луѓе „од кои незначителен број веќе започна да работи“.
