Слетувањето на Марс е полесно да се каже отколку да се направи. Во текот на последните 50 години, вселенските летала слетаа на над половина од дузина светови. Вклучувајќи ја Венера, месечината на Сатурн, Титан, на комета и многу повеќе. Но, никаде не се покажа како потешко од Црвената планета – Марс. До денес, само 40% од обидите за слетување биле успешни. Но, само гледајќи го тоа, Марс изгледа прилично безопасен, нели? Нема токсични облаци како Венера. И има многу рамни, стабилни места за слетување, за разлика од кометата. Но, еве што е работата: не е проблемот во она што можете да го видите. Тоа е во она што не можете: Атмосферата.
Атмосферата на Марс е 100 пати потенка од Земјината. Бидејќи атмосферата на Марс е толку тенка, тоа ги прави падобраните помалку ефикасни. Всушност 10 пати помалку ефикасни. Значи, да речеме дека би можеле да скокате со падобран на Марс и да користите падобран со иста големина како и на Земјата. На Земјата, падобраните слетуваат со околу 20 км/ч. Но, на Марс, ќе падневте со брзина од 200 км/ч. Не е добро. Но, можете да го направите вашиот падобран поголем за да забави повеќе. И тоа делумно го прави НАСА. На пример, нивниот ровер “Curiosity’ го користеше најголемиот суперсоничен падобран во тоа време, кога слета во 2012 година.
Но, дури и тоа не можеше доволно да го забави паѓањето. Да се вратиме на скокање со падобран. Ако сакате да забавите на истата брзина на слетување (20 км / ч) на Марс како на Земјата, ќе ви треба падобран 10 пати поширок. Или со дијаметар од околу 110 стапки(33.5 метри). Доволно широк за да ја покрие должината на 2,4 училишни автобуси. Сега, еве го примерот: Роверот “Curiosity’ на НАСА тежи околу 13 пати повеќе од просечниот човек. Што значи, за да се намали брзината до истата брзина, ќе треба уште поголема пропустливост. Оној што беше со дијаметар од 400 стапки(122 метри). Но, во реалноста, падобранот на “Curiosity’ не беше ни близу до таа големина. Имаше дијаметар од само 70 стапки(21 метар).
Зошто? Бидејќи колку е поголем отворот, толку е поголема шансата да се искине. Всушност, најголемиот падобран некогаш направен и тестиран бил широк само 150 стапки(45 метри). Значи, на крајот, физички е невозможно да се направи падобран доволно голем. Што го прави слетувањето на Марс во најдобар случај ризично. Па, како го прават вселенските агенции? Многу внимателно.
Прво, леталото го распоредува својот џиновски падобран за да забави што е можно повеќе – обично на околу 200 км/ч. Потоа, пуштаат ракетен погон за остатокот од патот.
И тоа можеби не звучи толку тешко, но ако падобранот не се активира во вистинско време, или ракетите не се лансираат на вистинската висина, сè е готово. До денес, само три вселенски агенции се обиделе да слетаат на Марс: НАСА, Европската вселенска агенција и поранешниот Советски сојуз. Никој нема совршен рекорд.
Значи, ако слетувањето на Марс е толку тешко, зошто продолжуваме да го правиме тоа на прво место? Покрај Месечината, Марс има на него и околу него повеќе вештачки инструменти отколку на кое било друго место во Сончевиот систем. И, би можеле да кажете дека тоа е затоа што Марс е близу. Или дека можеби е најдоброто место за пребарување знаци на живот на вонземјани. Или може да биде дека со секое успешно ново слетување доаѓаме чекор поблизу до најголемата амбиција на сите: Да станеме првиот вид некогаш кој населил нов свет.
